Wat ik voel

Hoofdstuk 38: Leg het me dan uit

De volgende ochtend word ik wakker van een gsm die afgaat. Het deuntje komt me niet bekend voor, maar de persoon onder me blijkt het wel te herkennen want hij maakt zich los uit onze innige omhelzing.

Marley zucht vermoeid en neemt zijn gsm van mijn nachtkastje af en drukt op het groene telefoontje.

'Hallo?' zegt hij met zijn ochtendstem en ik open vermoeid mijn ogen wanneer hij recht gaat zitten en een frons tussen zijn wenkbrauwen krijgt.

'Niet thuis,' zegt Marley een beetje geïrriteerd en hij legt zijn hoofd in zijn hand die weer op zijn knie leunt.

'Ja,' gaat hij verder. 'Nee, néé.'

Er wordt wat gezegd aan de andere kant wat bot klinkt en Malrey legt dan ook meteen af zonder er nog wat woorden aan vuil te maken.

Hij zucht en ik leg mijn hand op zijn blote rug waardoor hij naar me omkijkt.

'Gaat het?' vraag ik en hij glimlacht vermoeid voordat hij zijn hoofd in zijn handen legt.

'Het was papa,' zegt Marley en ik ga ook rechtop zitten waarbij de deken van mijn borstkas valt en de lucht mijn borstkas omhelst en zelfs een stukje van mijn onderbroek zichtbaar stelt. 'Olivia heeft per ongeluk laten vallen dat ik een vriendje heb en nu wilt hij met me praten.'

'En dat wil je niet ...?'

'Nee,' zegt hij en hij staart een beetje voor zich uit.

'Kan je het niet proberen?' vraag ik hoopvol, maar hij kijkt me een beetje boos aan voordat hij nog eens zucht.

'Nee,' zegt hij. 'Onze band is kapot en niemand gaat dat kunnen herstellen. Ik heb hem al bijna twee jaar niet gesproken en nu denkt hij dat hij mijn leven terug kan inlopen?'

'Misschien kun je wel even naar hem luisteren van wat hij te vertellen heeft,' zeg ik, maar hij schudt zijn hoofd.

'Nee, Thalli. Je snapt het niet,' zegt hij.

'Leg het me dan uit, Marley,' zeg ik en ik kijk hem een beetje hulpeloos aan.

Hij opent zijn mond, maar sluit die daarna terug voordat hij uit het bed stapt en zijn kleren bij elkaar raapt.

'Marley,' zeg ik en ik laat mijn benen over de rand van mijn bed hangen. 'Luister, ik heb mijn moeder niet gekend en heb alleen maar mijn vader. Ik snap dat jullie deze relatie hebben, maar ik kan er niet bij dat je niet eens met hem wilt praten.'

Marley legt zijn kleren op mijn bureaustoel en gaat vervolgens langs me zitten. Hij neemt mijn hand vast, verstrengeld onze vingers en geeft me een klein kneepje.

'Sorry,' zegt hij. 'Dat telefoontje zou mijn humeur niet moeten veranderen. Papa en ik, het zit gewoon moeilijk. Er zijn enkele dingen gebeurd toen ik voor hem uit de kast kwam. Hij heeft me heel lang genegeerd en heeft zich niet als een vader gedragen, dus gedroeg ik me niet als een zoon. Het is verwarrend en ik begrijp dat je je niet in mijn schoenen kan verplaatsen en dat had ik ook niet van je moeten vragen. Het spijt me, Thal.'

Ik trek een mondhoek op en neem zijn wang zachtjes vast zodat hij me aankijkt.

'Het is oké,' zeg ik zacht. 'Ik had je niet moeten pushen. Het spijt mij ook.'

Marley lacht een beetje.

'Hebben we net onze eerste ruzie gemaakt?' vraagt hij en hij trekt speels een wenkbrauw op.

Ik lach zachtjes.

'Eerder een klein meningsverschil,' zeg ik.

Marley buigt langzaam naar voren en geeft me een zachte kus op mijn lippen die ervoor zorgt dat al zijn gevoelens en frustraties gaan varen.