Το Υβρίδιο: Η επόμενη γενιά

{2} Αναδρομές στο παρελθόν

<<Αγάπη μου;;; Θες κάτι να φας;;;>>

<<Όχι..Δεν νιώθω και πολύ καλά...>>

<<Τι έχεις ψυχή μου;;>>

<<Δεν ξέρω...με πονάει η κοιλιά μου..>>

<<Μήπως..εμ... θέλω να πω..να..έχεις αυτό που έχουν τα κορίτσια...να μωρέ...αυτό που γίνεστε πολύ μα πολύ οξύθυμες;;>>

<<Αγάπη μου... Πρώτον: λέγεται περίοδος! Δεύτερον: Εγώ ούτως ή άλλως είμαι οξύθυμη άρα δεν αλλάζει κάτι! Τρίτον: Αγάπη μου...από τότε που μεταμορφώθηκα δεν... έχω... περίοδο!!!!>>λέει και εκείνος γουρλώνει τα μάτια του.

<<εντάξει... εντάξει... ηρέμησε...>>λέει και άρχισε να κάνει βήματα προς τα πίσω...

<<Το έκανα πάλι έτσι;;>>ρωτάω και εκείνος γνέφει καταφατικά.

Γαμώτο! Δεν ξέρω τι έχω πάθει! Αυτές τις μέρες τα μάτια μου αλλάζουν! Και όταν αλλάζουν προκαλώ φόβο στους άλλους! Αλλά δεν το κάνω εγώ. Δεν το ελέγχω τώρα τελευταία... Δεν ξέρω τι συμβαίνει...

<<Πρέπει να πάρουμε τη Σαμάνθα...Κάτι δεν πάει καλά...>>

<<Ναι θα πάρω τον Έιντεν τηλέφωνο. Εσύ κάτσε εδώ! Μην μεταμορφωθείς στο τέλος και με σφάξεις...>>

[...]

<<Έλα Έιντεν...>>

<<Γεια σου ρε κουμπάρε...τι νέα;;>>

<<Καλά... περίπου.. χρειαζόμαστε τη Σαμάνθα κάτι περίεργο συμβαίνει...>>

<<Όπως;;>>

<<Έιντεν!! Φέρε τα κεριά!! Τώρα!!>>

<<Τι έγινε;>>

<<Περίμενε. Αυτό σημαίνει έρχεται όραμα!>>

<<Νέο μέλος! Δυο! Δύο θαύματα! Μάγισσα... λυκάνθρωπος... παράξενο.. επικίνδυνο... γαλήνιο... δυνατό...
Επικίνδυνο!!! Σαν το διάολο!!! Χωριά... καταστροφή!!! Φωτιές... φωνές...
Αααααααα!!!!>>έλεγε διάφορες λέξεις σκορπισμένες και ύστερα πέφτει ξερή στο καναπέ. Ο Έιντεν ανάβει τα κεριά και αφήνει τη μυρωδιά να μείνει στο χώρο. Ύστερα από λίγο ξυπνάει και τον κοιτάζει.

<<Τι έγινε εκεί; Όλα καλά;>>ακούει από το ακουστικό και το σηκώνει στο αυτί του.

<<Δεν ξέρω φίλε μου...Η Σαμάνθα είδε ένα πολύ περίεργο όραμα...Θα έρθουμε το συντομότερο!>>του λέει ο Έιντεν, κλείνει το τηλέφωνο και κοιτάζει τη Σαμάνθα.