𝐓𝐡𝐚𝐭 𝐂𝐡𝐞𝐚𝐧 𝐏𝐚𝐢𝐧𝐟𝐮𝐥 𝐍𝐢𝐠𝐡𝐭

[14]

Napapikit ako nang maramdaman ang pag kirot ng aking labi, Ramdam ko ang pagka manhid ng aking pisngi dahil sa lakas ng sampal sa akin

"SUMOSOBRA KA NANG BATA KA!!! KAILAN KA PA NAMIN TINURUAN NI EALIL NG GANYAN?!!"

Nanginginig ako, Hindi sa takot kundi sa galit, Alam kong hindi ako ganito, hindi ako ito, Pero kung hindi ko naman ito gagawin kailan pa nya ako maiintindihan? Ni hindi nya ako sinubukang intindihin kaya ako na ang gagawa ng paraan para maintindihan din nya naman ako bilang isang anak.

Tumayo ako mula sa pag kasalampak sa sahig, Hindi makatingin sa akin ngayon si klea, Wala na ding nakakalat na mga kasambahay sa bahay

"P-PAPA.. H-HINDI NIYO PO BA AKO NAIINTINDIHAN? B-BAKIT ANG DALI SA INYONG MAG DESISYON GANO'NG MAY ANAK KAYONG NANGINGULILA PA?!" Patuloy ang pag-agos ng aking mga luha, Nanginginig at parang sasabog na sa anomang oras.

Ang hiling ko lang naman kasi ay intindihin nya ako, Pero bakit ganito? K-Kung mag desisyon sya parang Hindi kami namatayan, parang ang dali lang sakanya na palitan agad si mama..

"WALA KA TALAGANG GALANG!!! UMALIS KA SA HARAPAN KO!! IYA!!" Huminga ako ng malalim at unti-unting naglakad paalis, Paalis sa Nakakapagod na buhay na ito.

"Bakit gaya-gaya ka ulan? Umiyak lang ako, Umiyak ka na din"

Gusto kong tawanan ang sarili ko, Mukha akong tanga, Palakad-lakad na nga habang basa pa ang damit tas tatawa pa ako ng mag-isa.

Natigil ako sa paglalakad ng mapag-tantong hindi ko na alam kung anong lugar ang nilalakaran ko ngayon, Ang layo na ng naisip ko pati din pala ang nalakad ko

Luminga linga ako sa paligid nagulat ako ng may makita akong dagat sa kabilang banda ng daanan, Walang masyadong sasakyan ang dumadaan, kada kanto ng daanan ay may ilaw, sa tapat naman ng seashore ay mayroong bench, Naupo ako doon at pinag masdan ang pag alon ng tubig mula sa dagat, Bahagya akong naginaw ng humampas sa akin ang kakaibang lamig dahil nadin sa simoy ng hangin sa gabi, Hindi ko na namalayan ang oras at lumubog na pala ang araw, Hindi ko nadin napansin na nakarating na pala ako sa Isla Rosardo.

Malapit lang ito sa bahay namin, Pero hindi ko inaasahang dito ako dadalhin ng aking mga paa, Kasabay ng mga ala-alang sumagi sa isip ko ang pagtulo ng aking mga luha.

Umiyak ako ng umiyak hindi lang dahil sa memoryang pumasok sa isip ko nang paulit-ulit kaming mag swimming ni mommy sa beaches ng Isla Rosardo

Umiyak ako ng umiyak not just because of my memories with mom, I cried so hard because dad wants to marry tita klea..

And that's broke my heart..

Napatigil ako sa pag-iisip ng maramdamang may nagpatong sa akin ng jacket, Kahit hindi ko man ito lingonin alam kong sya lang ang may pabangong kakaiba ang hatid sa akin.

Pabagalin muna natin ang ikot ng mundo
Pahintuin mga kamay ng oras sa relo
Dahan-dahan, dahan-dahan lang
Dahan-dahan, dahan-dahan

"What happened? Basang-basa ka" Nakatayo lang sya sa may gilid ko habang nakapamulsa at mukhang malalim ang iniisip.

Sobrang saya dahil nandito ka na
Kahit mamaya lang ay aalis ka na rin agad
'Wag ka sanang mainis, panahon natin, mabilis
Sandal mo muna sandali, 'di naman nagmamadali, 'di ba?