Ο κατάσκοπος και εγώ

Τελικά τι συμβαίνει?

Λοιπόν αυτό είναι ένα λιγο μικρό κεφάλαιο... Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που διαβάζετε το βιβλίο μου και να σας ζητήσω άμα θέλετε να μου πείτε την γνώμη σας στα σχόλια!!
Enjoy! :*

Βάλαμε τα κράνη και πήγαμε βόλτα με την μηχανή. Ήταν τόσο τέλεια!!! Ένιωσα ελεύθερη και όλες μου οι ανησυχίες εξαφανίστηκαν!!! Με άφησε να την οδηγήσω κιόλας για λίγο, αλλά φυσικά συμφωνήσαμε να μην πούμε τίποτα στην μαμά γιατί άμα το μάθαινε θα είχε φρικάρει!! Τελικά μετά από καμία η μιάμιση ωρίτσα αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση σε ένα πανέμορφο παρκάκι (δες εικόνα του κεφαλαίου) και εδώ αποφάσισα να του πω την αλήθεια!

-Μιχάλη... Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν αναστατωμενη εξαιτίας του Πάνου... του είπα δειλά

-Το ήξερα!! Θέλεις να μου πεις τι έγινε στ'αλήθεια? Μπορείς να με εμπιστευτείς!

Του γνεφω καταφατικά και άρχισα να του λέω την ιστορία από τότε που παρατηρήσαμε ότι ο σερβιτόρος μας κοίταζε παράξενα. Άκουγε με απόλυτη προσοχή και δεν μπορούσα να καταλάβω τι συναίσθημα έβγαζε το πρόσωπο του. Είναι πολύ σοβαρός, όμως μπορώ να διακρίνω τον θυμό μέσα στα μάτια του. Όταν τελείωσα την ιστορία με τράβηξε μπροστά του και με πήρε αγκαλιά.

-Λοιπόν τι λες? τον ρώτησα σαστισμένη...

-Δεν πρέπει να δώσουμε στόχο... Κοίτα δεν θέλω να σε τρομάξω. Όμως και εγώ έχω παρατηρήσει κάτι τέτοια περίεργα πράγματα. Θυμάσαι που όταν ήμασταν μικρά, πριν πεθάνει ο μπαμπάς που συνεχώς αλλάζαμε σπίτι? Και που παρόλο που είχαν ετοιμάσει αρκετό καιρό δεν είχαμε μετακομίσει εκεί παρά μόνο όταν πέθανε ο μπαμπάς? (Κουνάω καταφατικά το κεφάλι) Ε λοιπόν στο προηγούμενο σπίτι, λίγο πριν μετακομισουμε, ένα χρόνο αφού πέθανε ο μπαμπάς και εντωμεταξύ είχαμε ήδη αλλάξει σπίτι, μια μέρα που η μαμά ήταν στην κουζίνα και μίλαγε με την θεία Μαρία. Είχα πλησιάσει και άκουσα την μαμά να της λέει απεγνωσμένα ότι μας βρήκανε πάλι και ότι δεν καταλαβαίνει για πιο λόγο δεν μας αφήνουν σε ησυχία αφού τους έχει πει ότι δεν χρειαζόμαστε προστασία! Όταν αργότερα είχα ρωτήσει την μαμά μου είχε πει ότι δεν είχα κανένα λόγο να φοβάμαι, ότι δεν είναι τίποτα, να το ξεχάσω και φυσικά να μην σου πω τίποτα!!

Μόλις το άκουσα αυτό συγκλονιστικά.... Για την ακρίβεια πανικοβληθηκα!!!

-Δεν το πιστεύω οτι δεν.μου είπατε τίποτα! Αν όχι τότε που ήμουν μικρή, τώρα! Πάντως δεν ξέρω ποιοι είναι ή τι θέλουν απο εμάς, όμως ξέρω ότι μας Ξαναβρήκαν!!! Τι θα κάνουμε? ρωτάω πανικόβλητη

-Προς το παρών τίποτα!! Προφανώς ο τύπος αυτός έκανε λάθος... Και σύμφωνα με αυτά που είχα ακούσει αυτοί οι άνθρωποι υποτίθεται ότι θέλουν να μας προστατέψουν... Απλά θα περιμένουμε άμα δεις οτιδήποτε και το εννοώ ΟΤΙΔΉΠΟΤΕ περίεργο θα μου το πεις αμέσως!!! Εντάξει;

-Ναι στο υπόσχομαι!!! του είπα και μετά χαμογέλασα

Η υπόλοιπη ημέρα πέρασε ήρεμα. Μιλήσαμε για διάφορα αλλά πράγματα, ώστε να ξεχάσουμε Και φυσικά στα κορίτσια δεν είπα τίποτα!!! Τους είπα απλά ότι αναστατωθηκα με τον Πάνο και έφυγα... Μετά όταν έμεινα μόνη μου ένιωσα λιγο το κεφάλι μου να γυρίζει απο τις πολλές πληροφορίες. Μου φαίνεται πραγματικά εξωφρενική αυτή η κατάσταση. Η μαμά μου πως γίνεται να μου το κρύβει αυτο μυστικό τόσο καιρό; Βέβαια αν μου το λέγανε αυτό πριν απο καμμία βδομάδα δεν νομίζω ότι θα τους πίστευα.. Ποίος θα το πίστευε οτι συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις και στην πραγματικότητα; Τώρα μου ήρθε στο μυαλό ο μπαμπάς μου.. Υπάρχουν τόσα πολλά που δεν ξέρω και δεν θυμάμαι για αυτόν. Μπορεί να ήμουν οκτώ χρόνων τότε, αλλά και πάλι για κάποιο λόγο δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Ίσως απο το σοκ της απώλειας.. Δεν ξέρω

Το υπόλοιπο καλοκαίρι δεν έγινε τίποτα αξιοσημείωτο, εκτός από το γεγονός ότι η ηρωίδα μας πήρε μια μηχανή (ένα παπί) έπειτα άρχισαν τα Πανεπιστήμια, που η ίδια δεν αντιμετώπιζε αφού είναι αποφασισμένη να ξαναδώσει πανελλήνιες για να περάσει στην ψυχολογία. Πριν το καταλάβει ήρθαν τα Χριστούγεννα. Και αυτή και οι φίλες της ήταν αποφασισμένες να περάσουν τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής τους.