Ο κατάσκοπος και εγώ

...

Οι επόμενες μέρες κύλησαν πολύ γρήγορα, ο Άρης κάθε μέρα πονούσε και λιγότερο και δεχόμασταν πιο κοντά! Επιτέλους μετά από τόσο καιρό επικοινωνούμε και μου λέει πράγματα, για τον εαυτό του, την οικογένια του.. Μου φαίνεται ακόμα περίεργο το γεγονός ότι τα παμε τόσο καλά και όχι μόνο αυτό μου λέει και πράγματα που δεν είχε πει ποτέ σε κανένα!
Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη γιατί θα δω επιτέλους μετά από τόσους μήνες την Νίνα! Δυστυχώς όμως την οικογένια μου δεν μπορω να την δω ακόμα Γιατί σίγουρα με ακολουθούν άτομα... Βασικά πρέπει κι ολας να φύγω, θα περάσω από το σπίτι της και μετά θα πάμε βόλτα στο Θησείο!

-Αρη φεύγω! Θα πάρω την μηχανή οκ?

-Ναι.. Να προσέχεις! Λέει και με φιλάει στο μάγουλο

Ανεβαίνω στην μηχανή και κατευθύνομαι προς το σπίτι της! Ανυπομονώ να την δω, μετα απο λίγα λεπτά είμαι από κάτω, της κανω αναπάντητη και περιμένω να κατέβει... Ακριβώς δίπλα σε ένα υπόγειο έχει μια σχολή χορού, για την ακρίβεια μπαλέτο, πάντα Ρίχνω μια κλέφτη μάτια, αν και είναι δύσκολο καθώς έχουν βάλει κουρτίνες.. Πάντα αναρωτιόμουν πως τα καταφέρνουν. Τέλος παντων μα καλά που είναι? Κοιτάζω την είσοδο και Να τη! Βγαίνει από το ασανσέρ! Μόλις ανοίγει την πόρτα αμέσως αγκαλιάζουμε η μια την άλλη σχεδόν ουρλιάζοντας!!

-Δεν το πιστεύω.. επιτέλους!!!! Μου έλειψες τόσο πολύ!! Λέει

-Και εμεναα!!! απαντάω

-Λοιπονα θα μου τα πεις ΟΛΑ!

-Ναι αλλά πρώτα παμε στο Θησείο.. Θα πάρουμε την μηχανή

-Ουαου μεγια!

-Δεν είναι δικιά μου ακριβώς...

Πηγαμε στο Θησείο και ενώ πίναμε τον καφέ μας και λέγαμε τα νέα μας, μετα απο κανένα 2ωρο, χτυπάει το τηλέφωνο της...

-Ο αδερφός μου είναι! Ναι? Με ακούς?

Ξαφνικά χλωμιασε! Κατέβασε το τηλέφωνο αργά κάτω...

-Τι έγινε? Είσαι καλά?? ρωτάω ανήσυχη

-Το μόνο που άκουσα είναι "Νίνα?!?! ΒΟΗΘΕΙΑ!!" Και μετά ουρλιαχτά!

Δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό! Αμέσως σηκώνομαι αφήνω λεφτά και την τραβάω για να φύγουμε... Είχε παγώσει όμως, πάλι καλά συνήλθε αμέσως μόλις την τράβηξα. Μετά από 2 λεπτά ήμασταν εκεί.. Ανεβαίνουμε στο σπιτι της.. Δεν το πιστεύω! Η πόρτα είναι ανοιχτή και κάτω έχει αίματα! Η Νίνα μπαίνει μέσα.. Φωνάζει τους γονείς και το όνομα του αδερφού της.. Αρχίζει να δακρύζει. Τρέχει στην κρεβατοκάμαρα και εγώ από πίσω.. Βλέπουμε ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι με το ένα χέρι πάνω του, γεμάτη στα αίματα την μαμά της και τον πατέρα της λίγο πιο δίπλα.. Έχουν ήδη αυτήν την απόχρωση, του νεκρού... Δεν υπάρχει πλέον ζωή μέσα τους. Στα πρόσωπα τους φαίνετε αυτή η ηρεμία, που κυριαρχεί πάντα στα πρόσωπα των νεκρών, αν και τα μάτια τους είναι ακόμα ανοιχτά και μπορείς να καταλάβεις ότι υπέφεραν, όμως τώρα.. Υπάρχει μόνο αυτή η αιώνια γαλήνη, αυτή η χλωμή σιωπή. Το πάτωμα είναι γεμάτο αίματα. Εγώ έχω παγώσει, τα δάκρυα από τα μάτια της πέφτουν πλέον σαν ποταμι, σιγά σιγά πέφτει στα γόνατα,βάζει τα χέρια πίσω από το κεφάλι και ουρλιάζει, καθώς τραβάει τα μαλλιά της.. Έχω σαστισει.. Δεν ξέρω τι να κανω, χτυπάει το κινητό μου, είναι απόκρυψη, το σηκώνω ακούω μια βαριά φωνή