Uzun mesajlar iyi hissettirir.

#11#

Senaryomun başrolü ve hayatımın tek odak noktasına yazılan kaçıncı cümle bu bilmiyorum. Kaçıncı kez ve ne kadar uzun anlattığımın farkında bile değilim. Fakat hayatımız birini unutmakla geçiyor. Bir şeylerle oyalanarak unutmaya çalışıyoruz. Aslında her unuttum demek tekrar hatırlamak değil mi ? Bir anda tekrar geliyor ve beklenmedik bir anda tahtına oturmuş bir biçimde görüyorum. Kimse kimseyi tam anlamı ile unutamaz. Bazı insanlar unutabildiğimizi sandığımız kadar var, bazıları ise anlatabildiğimiz kadar. Anlata anlata bitiremediğim, kelimelerle tarif edemediğim kadar seviyorum seni. Gittin ya hani, gel tekrardan. Unuttuğumu sandığım zaman, anlatmaktan bıktığım zaman, umudumu kaybettiğim zaman gel. Gel ki, imrensinler bize. Biz hiç kimseleri imrendirebildik mi kendimize ? Herkes nasıl ayrıldığını,bittiğini anlattıklarında gülerken biz de onlara benzedik. Sen niye yoksun ki ? Ne bu yok olma isteği bu kadar ? Bir mesaj kadar yakınında olan insana, parmaklarının gidip yazıp yazıp silmesi kadar saçma bu hayat.