Uzun mesajlar iyi hissettirir.

#22#

Merhaba iliklerim. Sana çok eziyet ettim biliyorum. Sebebi ise tek bir kadındı.

Onu çok sevdim. 

Herkesten, her şeyden, bütün insanlardan, ondan, kendimden...

Canımı gözümü kırpmadan önüne koyabilirdim, herkesi silebilirdim, kendimden geçebilirdim. Sen dönmese de olur.Yokluğu iyi geldi bana. Kendime göre alışkanlıklarım var artık. Şimdi gelip de düzenimi bozmaya hakkı da yok zaten.

O yokken ağlamamayı öğrendim, olur olmaz her şeye ağlamıyorum mesela. Sadece acılarıma ağlıyorum, benden gittiğin gün aklıma gelince, yaşadıklarımız, yaşattıkların, iyi kötü herşey işte...

O yokken gülmemeyi öğrendim, sadece belirli yerlerde tebessümlerimle karışabiliyorlar.

Kahkaha bile atamıyorum, birisi bir espri yapınca dudaklarımla gülümsüyorum onlara.Çünkü beraber gülmedikten sonra, gülünç gelmiyor hiç biri.

Yokken, hayatı öğrendim.

Çabalamayı ayakta durmayı,beni yıkacak bir haber gelse bile başımı her zaman dik tutmayı öğrendim. Çünkü ben en büyük acıyı onun gidişiyle yaşadım. Gidişinden sonra kendimi zor toparladım ama her zaman dik durdum. Biz kaldık mı yada 'BİZ' olabilmek için geç mi bilmiyorum ;ama onu elimde olmadan çok özlüyorum.

Ben bunları hak etmedim iliklerim. Bu kadar acıyı, bu gözyaşlarını, bu gidişi, bu bitişi hak etmedim.

Başka kadınların kollarıma emanet edilmesini hak etmedim. Başka kadınları sevmek zorunda bırakılmayı hak etmedim. Ben başka kadınları hak etmedim iliklerim.

Ben bir tek Biz'i hak ettim. Ne kadar uğraşsam da bir araya getiremediğim Biz'i. Şimdi sen söyle; Sen beni hak etmiş miydin? Sen benimle Biz olmayı hak etmiş miydin? O umursamaz tavırlarına rağmen, her zaman yanında olduğumu bilmeyi hak etmiş miydin? Etmedin...

Sen ne beni, ne Biz'i, ne beklediğim yılları, nede bu sevgiyi,sadakati hak etmedin. Sen uğrunda öldüğümü göremedin. Sen beni hak etmedin.