Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 21.3

Toen Selene haar tranen had gedroogd, liep de groep terug naar de Grote Markt. De straten waren nog altijd vol, al men zich ook al op de daken verzameld. Het hoogtepunt van de avond stond op het punt te beginnen.

Op de Grote Markt stond iedereen al klaar met de lampionnen. Mateo en de meiden gingen ertussen staan en keken naar de vele lichtjes om hen heen. Kenna legde haar arm om Livia heen en liet haar hoofd op haar schouder steunen. Er verscheen een glimlach op Livia's gezicht toen ook zij haar arm om haar vriendin heen sloeg.

Iedereen op de Grote Markt was blij en enthousiast. Hoe lang het nog zou duren totdat de lampionnen opgelaten werden, wist Livia niet. Deze vraag bleef echter niet lang onbeantwoord, want al snel zette een hevig tromgeroffel op uit de menigte.

Het geluid van de trommels werd over de markt gedragen en ze voelde hoe de trillingen haar lichaam introkken. Nerveus keek ze om zich heen.

Het tromgeroffel hield aan, totdat het tempo waarmee de stokken op de trommels vielen daalde. Het aftellen was begonnen. Een minuut lang stemden de drumslagen over de Grote Markt.

Met een grote glimlach op haar gezicht hield Kenna haar vriendin stevig vast.

De laatste seconden gleden weg. Een enorm enthousiasme zette op uit de menigte en de lampionnen werden de lucht in gelaten.

Overal om hen heen – van de Grote Markt tot op de hoge daken – stegen de lampionnen op. De duizenden lichtjes gingen omhoog en staken fel af tegen de donkere lucht. De magie die de situatie met zich meebracht vulde Livia's hart en voor een moment was ze haar zorgen vergeten.

De lampionnen trokken verder omhoog, totdat het sterren waren tegen de nachtelijke hemel.

Nadat ze afscheid hadden genomen van Mateo, liepen de vriendinnen terug naar de herberg. De straten waren nog net zo vol als eerder, al dan misschien wel voller.

Eenmaal terug in de herberg en afscheid te hebben genomen van haar vriendinnen, liep Livia terug naar haar kamer. Ze wilde in bed gaan liggen, maar ze was nog te rusteloos. Ten eerste wist ze niet wanneer Aeryn zou komen, maar daarnaast was ze nog helemaal niet zo lang wakker. Moe was ze nog niet.

Om deze reden liep Livia gelijk door naar het dakterras van de herberg. Diep in gedachten verzonken opende ze de deur, waardoor ze pas laat door had dat ze niet alleen was. Er stond nog een tweede figuur bij de reling.

Sean draaide zich verbaasd naar haar om.

'Sorry,' zei Livia gelijk en ze wilde weer weglopen.

'Doe niet zo gek,' zei Sean en er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Kom er gewoon bij.'

Nerveus liep Livia naar de reling, waar ze op gepaste afstand van hem ging staan. Ze probeerde niet te laten merken hoe ongemakkelijk ze zich voelde, zeker niet na eergister.