Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 9.2

'Wacht,' fluisterde Livia zachtjes. Ze probeerde zichzelf los te krijgen uit zijn omhelzing, maar de jongen was te sterk.

Krachtig draaide hij haar om en zonder nog iets te zeggen duwde hij zijn lippen op die van haar.

Ze probeerde hem van haar af te duwen, maar hij trok haar alleen nog maar steviger tegen zich aan. Zijn handen lagen op haar heupen en hij verplaatste zijn hoofd naar haar nek, waar hij haar begon te kussen.

'Blijf van me af!' schreeuwde Livia luid, maar ze werd niet gehoord. Angstig zette ze haar handen op zijn schouders en probeerde ze hem van haar af te krijgen.

'Oh kom op, Livia,' lachte Noah. Zijn warme adem prikkelde in haar nek. Livia wendde angstig haar hoofd af.

Noah wilde haar weer op haar mond kussen, maar dit keer stond Livia dit niet toe. Ze maakte een vuist en zonder over haar actie na te denken gaf ze de jongeman een klap in zijn gezicht.

'Trut!'

Noah ging iets achteruit en nog geen seconde later voelde ze zijn hand terechtkomen op haar wang. Ze werd opzij gesmeten.

Hij had haar verrast met die klap, maar ze wist overeind te blijven. Haar wang bonkte en de pijn trok door haar gezicht.

Er verscheen een hand om haar arm en ze werd teruggetrokken naar de tafel. Ze wist dat er maar één ding op zat om te doen. En dus deed Livia hetgeen wat haar vader haar van jongs af aan had geleerd, voor het geval ze ooit in zo'n situatie terecht zou komen. Haar knie ging omhoog en deze plaatste ze op de plek waar het bij jongens het meest zeer deed.

Noah kromp schreeuwend ineen.

Angstig duwde ze hem van zich af. Zo snel als ze kon liet ze de kamer achter zich.

Maar waar moest ze naartoe?

Terug naar het feest was geen optie meer.

Ze rende de andere kant op en nam de eerste mogelijkheid om naar buiten te gaan. De frisse avondlucht begroette haar alsof het haar beste vriend was. Livia was nog nooit zo opgelucht geweest om buiten te zijn.

Ze haalde diep adem en voelde de frisse avondlucht haar longen ingaan. Het had alleen geen nut, want het moment dat ze het idee kreeg dat ze zichzelf onder controle had, kwamen de tranen langs haar wangen naar beneden gelopen.

Snelle voetstappen verschenen achter haar en geschrokken draaide Livia zich om. Ze stond klaar om weer te gaan rennen, maar het was Noah niet.

Sean kwam uit het huis naar haar toegelopen. Zijn gevoelloze uitdrukking veranderde toen hij haar zag staan.

'Gaat alles goed?'

Livia schudde huilend haar hoofd.

'Is dit hoe mijn leven er in het vervolg uit gaat zien?' vroeg ze tussen de tranen door. Ze had haar handen om haar lichaam gevouwen en deed een stap naar achteren toen Sean onbedoeld een stap in haar richting deed.

'Wat is er gebeurd?'

Er verschenen nog enkele voetstappen in de gang. Sean draaide zich om en trok zijn zwaard, maar een golf van opluchting ging over hem heen toen hij zag wie het was.

'Heb je Livia gezien?' hoorde ze de bekende stem van Aeryn vragen. 'Noah kwam net de zaal weer in en...' Aeryn stopte met praten toen Livia in zicht kwam. Ze vloekte zachtjes.

'Mag ik naar huis?' Livia veegde haar ogen af.

Aeryn en Sean verwisselden een blik, maar voor Livia zei dit niet veel.

'Wij gaan vast lopen,' vertelde Sean zijn zus na enkele zwijgende seconden.

Aeryn schudde gelijk haar hoofd.