Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 20.1

De generaal met de grijsblonde haren kwam naar voren. Iedereen staarde hem angstig aan. Ook Livia's ogen waren gericht op de man terwijl ze haar armen stevig om haar jongere zusje Valentia had geslagen.

'Het komt goed,' fluisterde ze haar toe. Ook zelf probeerde ze de hoop te behouden.

De generaal draaide zich om naar de groep mensen die ze uit de huizen op het landgoed Veturius waren gehaald. De enige die er niet was, was hun moeder, die een eind verder met een pijl in haar borst levenloos op de grond lag. Ernstig keek de man naar de mensen die zich hier hadden verzameld. Ze werden angstig op de grond gehouden door zijn soldaten.

De oudere man keek door de groep, maar zijn ogen bleven hangen op Livia. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht voordat hij de volgende opdracht gaf aan zijn soldaten: 'Houd alleen de roodharige in leven.'

Met een schreeuw werd Livia wakker en zwaar hijgend kwam ze overeind. Steunend op het bed probeerde ze op adem te komen, maar de blonde generaal was op haar netvlies gebrand. Livia haalde diep adem en blies vervolgens gecontroleerd de lucht weer uit, waarbij ze de vreselijke beelden uit haar geheugen wilden verbannen.

Ze werd iets rustiger, maar vervolgens drong de vreemde geur van rook en vuur haar neusgaten in en een zacht sissend geluid vulde de stilte.

Geschrokken kwam Livia overeind en ze deed enkele angstige stappen van haar bed vandaan. Haar ogen waren gericht op haar handen, waar het geluid vandaan was gekomen. Toch was aan haar handen was niets te zien, waardoor ze deze langzaam liet zakken.

Haar ogen gleden nu naar haar bed en een groot zwart gat te midden van het matras gaapte haar aan. De nu zwarte stof was bijna volledig weggebrand.

Met grote schok aanschouwde ze dit gat.

Nu pas viel het haar op dat ook de nachtjapon die ze had gedragen, aan fladderen aan haar lichaam hing. Langzaam braken steeds meer stukken stof af en deze vielen op de grond.

Livia had het idee dat ze aan het dromen was.

Heel voorzichtig tilde ze haar handen op en opnieuw aanschouwde ze deze, maar geen enkele vorm van verwonding was er zichtbaar op haar huid. Hetzelfde gold voor de rest van haar lichaam. Ze voelde de hitte van de verbrande stof, maar het was eerder een aangename warmte dan een vreselijke pijn.

'Bij de Goden,' fluisterde Livia.

Ze draaide zich om toen dat ze dacht wat op de gang te horen, maar het bleef stil. Nu ze zo stond zag ze haar eigen weerspiegeling weerkaatsen in de kleine spiegel. Haar felrode haren waren zichtbaar in de duisternis.

Als mensen haar zagen dachten ze altijd twee dingen: ze was vervloekt... of... Livia staarde naar haar handen. Of ze had magie.

Livia vloekte. Dit kon niet. Dit kon niet. Dit kon niet... Ze probeerde haar onrustige ademhaling weer onder controle te krijgen, maar dit was een helse opgave.

'Oké, Livia...' zei ze zachtjes tegen zichzelf. Ze probeerde zichzelf sterk te houden, maar haar stem trilde. 'Je kan dit...'

Snel trok ze haar verbrande nachtjapon uit en verwisselde deze met een nieuwe. Hierna richtte ze zich tot haar bed. Haar matras kon ze omdraaien en dan was de schade niet te zien. Hetzelfde kon ze doen met het kussen. Het dekbed daarentegen was een moeilijkere kwestie, waardoor ze deze probeerde te negeren.

Keer op keer verliet een vloek haar mond. Het was het enige wat over haar lippen naar buiten kwam nu het haar niet lukte om grip te krijgen op de situatie.

Toen ze zichzelf had omgekleed, liet ze zich weer op bed zakken. Ze tilde haar handen op en aanschouwde deze angstig.

Wat was er gebeurd?

Livia had geen oog meer dichtgedaan. Zelfs al had ze nog willen slapen, dan had ze dit niet laten gebeuren. Voor nu was het haar bed, maar ook de herberg was grotendeels gemaakt van hout...

Ze had de gehele nacht naar haar handen gestaard, maar wat haar eerder onbewust wel was gelukt, lukte haar niet nog eens.

Een enkele keer bekroop haar de gedachte dat ze het allemaal gedroomd had, maar dan keek ze weer naar haar lakens en wist ze dondersgoed wat er was gebeurd. Het had geen droom kunnen zijn.

Vermoeid voegde Livia zich de volgende ochtend bij haar vriendinnen aan het ontbijt. Zodra ze aan kwam lopen, keken ze haar allemaal met grote, nieuwsgierige ogen aan.

'Je ziet eruit alsof je niet geslapen hebt,' constateerde Kenna gelijk. Livia wreef even onder haar ogen, maar dit zou de erge wallen toch nooit doen verdwijnen. 'Is er gister iets met Mateo gebeurd? Hij vertelde dat je opeens weg was...'

Na alles wat er vannacht was gebeurd, had ze bijna niet meer aan die jongen en zijn familie gedacht, net zomin aan wat er met Sean was gebeurd... Maar nu de herinneringen terugkwamen ging ze ongemakkelijk verzitten. Vreemd genoeg had Livia liever gewild dat ze haar slaapgebrek aan deze ontwikkelingen had te danken.

Alles was beter dan de werkelijke reden.

'Als er iets is gebeurd, dan moet je het gewoon aangeven,' zei Selene bezorgd. Livia had de meiden nooit over het voorval met Noah Degallo verteld, maar ze was er vrij zeker van dat ze het ondertussen zelf wel geraden hadden.

'Nee, nee,' zei Livia snel. 'Ik was gewoon niet lekker.'

Nog niet heel lang geleden had ze gedacht dat ze deze meiden alles kon vertellen; ze zaten immers allemaal in hetzelfde schuitje en hadden vergelijkbare pijnlijke verhalen. Toch was ze ervan overtuigd dat ze deze meiden nooit de ontwikkelingen van gisteravond en vannacht mee kon delen.

Dit waren haar problemen en het was aan haar om hiermee om te gaan.