Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 20.2

Livia snapte niet hoe mensen van hoge afkomst zoveel tijd door konden brengen op feesten. Al was dit nog maar de tweede avond in Pomtar, de puf om zichzelf opnieuw op te tutten en dit vreselijke masker om te zetten had ze niet.

De meiden maakten zich klaar voor het volgende feest. Deze duurde tot middernacht. Klokslag twaalf uur werd het vuur door generaal Velez ontstoken en het Lichtjesfestival ter ere van de Godin Demna kon beginnen.

Enkele uren voor het aansteken van het vuur kregen alle gasten een vijfgangen menu voorgeschoteld, maar er was zoveel eten, dat Livia al snel geen hap meer door haar keel kreeg. De misselijkheid van het weinige slapen, woog zwaar op haar schouders.

Na het eten was er opnieuw de mogelijkheid om te dansen. Kenna werd als eerste opgehaald door een jongen die ze een dag eerder had leren kennen. Voor de rest van de avond was de zangeres nergens meer te bekennen en Livia bleef alleen achter met Teegan en Selene.

Livia keek meerdere keren de tuin door, maar het was moeilijk om een goed overzicht te krijgen van iedereen die aanwezig was. Sommige gasten herkende ze van de dagen ervoor, maar niet iedereen. Heel onbedoeld probeerde ze Mateo Tomaso te vinden, maar hij was nergens te bekennen.

Het feest van vandaag was een stuk groter dan de dag ervoor. Er waren meer mensen, maar Livia moest toegeven dat de tuin zelf minder imposant was. In vergelijking met de dag ervoor liep de tuin van generaal Velez niet uit op de reusachtige kliffen aan de kust. Hoe dan ook was het de generaal wel gelukt om op vele andere manieren de aandacht van zijn gasten te trekken. Er waren verschillende voorstellingen – waaronder de Desalto – en de tuin was indrukwekkend ingericht. Duizenden lichtjes en lampionnen waren boven hen opgehangen, er was een dansvloer, de tuin was gevuld met grote standbeelden van de Goden, er waren verschillende lichtgevende fonteinen en om het helemaal af te maken, was er ook een groot doolhof aan heggen aangelegd.

Door haar enorme vermoeidheid was ze niet in de stemming om te dansen en om deze reden hadden Teegan en Selene beloofd haar niet te verlaten. Maar toen ook zij om een dans gevraagd werden, hadden ze de grootste moeite om dit af te slaan. Lachend had Livia de meiden verlost van hun belofte, waardoor ze alleen achter bleef aan hun tafeltje.

Voor een langere tijd zat ze alleen en ze aanschouwde de gasten. Zo nu en dan kwamen er mannen naar haar toe voor een dans, maar keer op keer wees ze hen af.

Geregeld gingen haar ogen naar Sean, die aan de rand van de tuin stond. Hij hield Sabina in de gaten, maar soms keek hij ook haar kant op. Livia deed alsof ze niets doorhad, maar na wat er gister was gebeurd, was het moeilijk om haar gevoelens te onderdrukken...

'Hoe kan het dat zo'n mooie dame als jij nog niemand heeft om mee te dansen?' hoorde ze opeens een bekende stem vragen. Livia draaide zich om en zag Mateo staan. Alhoewel haar lichaam zich vulde met haat, verscheen er een glimlach op haar gezicht.

Livia wist niet waar ze het vandaan haalde om pesterig te reageren, alsof ze niet eens wist wie hij was. 'Ik ben nog moe van gister,' vertelde ze hem en er verscheen een kleine grijns op haar gezicht. 'Ik kan me herinneren dat er een zekere jongen was met wie ik liedje na liedje danste en jeetje, dat was vermoeiend.'

Mateo had eerst nog wat onzeker gekeken, maar zodra hij haar antwoord hoorde, verscheen er een glimlach op zijn gezicht. 'Was deze jongen op z'n minst wel een goede danser?'

Livia haalde haar schouders op. 'Niet zo goed als ik, maar hij kon er wel wat van.'

Zonder dat ze hem had uitgenodigd kwam hij aan haar tafel zitten. De blik in zijn ogen was opeens een stuk ernstiger. 'Oké, het spijt me voor gister. Het was niet mijn bedoeling om je zo te behandelen.'