puppet | jaeyong

0.12

"Jaehyun-ah... Neden hiç bir şey söylemeden gittin ki?"

Jaehyun, ekranında Taeyong'un somurtkan yüzünü gördüğünde, elini kamerasının üzerinden çekti.
Ağladığı için, pek güzel göründüğünü düşünmüyordu fakat, Taeyong onun ağladığını ve neden ağladığını zaten bildiği için umurunda olmamıştı.

"Eğer derse bir kez girseydim, geri çıkamazdım. Hem neden sana haber vereyim ki?"

Jaehyun yine yapmıştı aynı şeyi.
Kendi kalbinin kırıklığı geçmeden, bir başkasınınkini de kırmıştı.
Taeyong'un dudağı belirgin bir şekilde titremeye başlamışken, Jaehyun kaşlarını şaşkınlıkla kaldırdı.
Onun buna üzüleceğini düşünmemişti.

"Hadi ama... bunun için ağlayacak mısın? beş yaşında falan mısın?"

Jaehyun, bunu kendisine mesaj atan anonime de söylemiş olduğunu hatırlayınca gözlerini devirdi.
Sadece fazla güçsüz insanları sevmiyordu, aslında kendisi onlardan bile daha güçsüz ve isyankar olmasına rağmen.

"Haha, neden ağlayayım ki? Haklısın, bana söylemek için bir nedenin yok.
Sadece, merak... etmiştim- iyi olduğuna göre, görüşürüz!"

Taeyong, onun cevap vermesine bile izin vermeden telefonunu kapattı ve çantasının içine attı.
Taeyong konuşma sırasında kulaklık kullandığı için, Yukhei duyamamış olsa da, Tae'nin yüz ifadesi ve mutsuz ses tonundan neler olduğu az çok anlaşılabiliyordu.
Soru sorup, bebeğini daha fazla sıkmak istemediğinden, onu kollarının arasına aldı ve başını, kendi geniş omuzlarına yerleştirmesini sağladı.
Eğer Taeyong'un sinirlenip kendisine çemkirmeyeceğini bilseydi, Jung Jaehyun'u yakaladığı ilk yerde öldüresiye döverdi.

Taeyong'un yumuşak yanaklarını kavrayıp, başını kaldırdı ve kendisine bakmasını sağladı. Ne yaparsa yapıp karşı gelmeyip, yavru kedi gözleriyle masum masum bakıyordu.
Lee Taeyong'un gözleri ne olursa  olsun Jaehyun'dan başkasını görmezken, bahçedeki bir çok insan onun güzelliğine hayran bir şekilde ikisini izliyorlardı.
Fakat bir kaç kişi, sadece izlemekle kalmayıp o ikisinin fotoğrafını çekmişlerdi.