How Do We Live?

Chapter 3: Dehydration Synthesis

He's slouching, fluidly maneuvering the car na tila kabisado ang bawat parte ng sasakyan. How his rock hand lazily held the steering wheel like it's some kind of shaft of the modern era?

Isang kalabog sa dibdib ko ay alam ko na agad na hindi maganda ang epekto niya sa akin. He's not even looking at me. He's eyes are set on the road ahead of us. Habang ako ay parang maiihi na dito, hindi dahil sa lamig kundi dahil sa kaba sa presensya niya pa lamang.

I keep quite the whole time, siya man ay palihim 'ding tumitingin sa akin pero hindi ko na sinimulan pang magsalita o bumuo ng topic. In the first place hindi ko 'rin naman alam kung sinong demonyo ang nagtulak sa akin na sumama sa kanya.

Why do we act like nothing ever happened? Bakit ganito?

Nag-park ang kotse niya sa basement ng isang condominium. I look at how high-end it is habang siya ay dere-deretso lamang na kinalas ang seatbelt niya.

Napitlad ako ng bigla na lamang niyang ilapit ang mukha sa akin. Ang isang kamay ay nilagay sa likod ng upuan ko. I want to gasp at his action pero natuptop na ako sa kinauupuan ko. The shiver on my spine and all those rumble on my stomach loom in me in an instant na akala mo hindi halos isang dekada iyong nawala sa akin.

I had my relationships after him pero hindi kasing intense nito. His effects on me is beyond understanding na mas lalo lamang akong nabo-bobo kapag iniisip ko pa iyon.

"Leave any valuables here in the car. Your handbag, phone and wallet. Just bring yourself." His breath smells like mint and a distinct scent na halos magpangatog sa tuhod ko. Kung wala lang ang handbag ko sa hita ko ay baka nakita na niyang nanginginig ako.

He then withdraws his body from the short distance between us at kinalas sa isang galaw ang seatbealt ko. My breath is twitching because of his actions, kasabay ng bawat tibok ng dibdib ko.

Nakita kong inilagay niya ang phone niya sa dash board ng sasakyan at wallet niya roon after flipping some crispy thousand bills from it. Lumabas na siya ng kotse ng walang pasabi at bahagya pa akong natanga kung paano buksan iyong pinto sa gilid ko! This car and its advancement! Nangangain ng tanga!

He's watching me from the other side of the car while going out from it. Bahagya pa akong nahiya at inisip kung masyado ba akong matagal bago nafigure-out kung paano buksan iyong kotse.

"Wait." He said at muling may kinuha sa backseat ng sasakyan. Pagkalabas niya ay inihagis niya sa akin ang isang full-length coat, ang amoy niya agad ang unang rumihistro sa akin. Those strong concentration of manly fragrance evaporated and touch my nasal cavity.

"Use that. It's cold. I don't like the idea of hugging you while walking, masyadong hassle. I guess that will do." Parang lumuwa ang mga mata ko ng walang kahiya-hiya niya pa iyong sabihin sa akin bago umikot sa kotse at lumapit sa akin.

"Teka-"

"What?"

"I'm already wearing a long sleeve, attorney."

"The clothe is too thin. I can almost see the lining of your bra from here. Not that I actually stare at it, it's too obvious."

I flush by how coolly he let those words out from his mouth. Agad kong itinakip sa akin ang coat at tinginan siya ng masama. He just shows me that infamous smirk of him na akala mo biyaya ng Diyos sa mundo.

Nagsimula na siyang maglakad papaalis sa harapan ko kaya naman hindi ko na napigilan na sundan siya.

He even put his hands in his pockets na akala mo isang Korean idol na naglalakad sa isang drama. Damn him and his normal but fascinatingly beautiful moves!