How Do We Live?

Chapter 20: Telophase I

"Are you sure you're fine Monique?" Kita ang alinlangan at pagg-aalala sa mukha ni Rahim ng sabihin niya iyon. I can feel his fingers trying to calm me down as his hands cover mine. Narito na kami sa tapat ng gate ng UP Manila kung saan ako mag-e-exam for my medicine studies at halos baliktarin ko na ang lahat ng laman loob ko habang patuloy na sinusubukang ikalma ang sarili. Even Rahim na nandito sa tabi ko na karaniwang pinapakalma ang buong pagkatao ko ay walang magawa kundi hawakan lang ang kamay ko.

I feel like I'll loose my balance over this such pressure! My cerebrum feels like disfunctioning, my brain stem feels like it automatically detached itself to my spinal cord because I can't move!

Nag-review naman ako! Pero bakit pakiramdam ko walang pumasok sa utak ko?!

"Monique, listen to me!" I snapped out of my own pressurized moment ng ibaling ako ni Rahim sa kanya at hawakan ang balikat ko.

"You'll be fine. Just like I always say. Answer with moderation, if hindi mo alam, skip and then go back to it after answering everything. In the essay part, be concise and simple. No use of exageration, answer the question directly." he said in his usual cool tone, ang mata ay patuloy akong tinitignan ng mabuti, pilit na hinahanap kung saan lumilipad ang subconscious kong sumusuka na yata dahil sa sobrang kaba.

"I feel like I can't do this—"

"You can and you will. You will get in there and be a doctor, Monique." He said as if it will not bend. Ang mga salita niya ay parang purong utos at katotohanan. Grabe naman talaga ang abogadong ito! Masyadong magaling mangumbinsi!

"Just take your time in answering the test. Hindi ito karera, always make sure to double check your answers and if the proctor gives you a break, eat your snack and drink a lot of water. Iyong jacket ko, kunin mo. Baka malamig doon sa loob ng room." I couldn't help but feel a little relief by having him in my side in this kind of situation. Masyado na ba siyang sanay sa mga ganitong examination at sobrang kalmado niya lang na parang alam niya na ang mga pwedeng mangyari sa loob?

"I'll be here when you finish. I'll just go and prepare our reports and then I'll be here." He said and kiss my forehead bago muli akong tignan.

"Thank you, Rahim." Hindi ko na alam ang dapat pang sabihin sa kanya. All I know that I wouldn't step inside the testing room without him by my side. Isa pang halik sa pisnge bago ako tuluyang ihatid ni Rahim sa gate. As I walk inside ay para akong aatakihin sa puso. I can feel my arteries experience clotting, my blood is boiling, my heart beating faster because of the sudden adrenaline!

Muli kong nilingon si Rahim at nakitang naroon pa rin siya sa gilid ng gate. Ang madilim niyang mata ay patuloy pa rin akong pinapanood bago. Bumuga ako ng isang malalim na hininga bago tuluyang tumango sa kanya at tahimik na nanalangin na sana ay nasa pabor ko ang swerte sa araw na ito! Dapat pala tinignan ko kung ano kapalaran ko ngayong araw!

I couldn't help but see how Rahim has been so patient with me for the last month. Punong-puno iyong ng stress at pressure ko sa sarili para sa araw na ito. Kung hindi dahil sa kanya ay baka nag-brebreak down na rin ako araw-araw dahil sa dami ng kailangan kong aralin para lang sa exam na ito. He has been there while I was pushing all my buttons as I review for this very important exam. Siya rin iyong nagtatnong gamit ang index cards ko, taga timpla ng kape ko, taga-awat kapag nasosobrahan na ko sa pag-aaral.  I remember we even slept one time on his sala dahil sabi ko ay iidlip lang ako saglit at pagkagising ko ay umaga. I also remembering crying the next day dahil pakiramdam ko ay nasayang oras na itnulog ko, while Rahim just feed me with Jolibee para naman kumalma na ang katawang lupa ko.

A small smile form in my lips habang pumipila ako para ipakita ang test permit ko. I heard the assisting woman inform me about my room number and some extra directions kung saan ko iyon makikita. Hindi ko mapigilan na titigan ang buildings sa paligid bago tuluyang pumasok sa isang gusali kung saan naroon ang room ko. The campus is massive, the reddish roof partnered with a cream-yellow color finish for the walls. Ang logo ng oblation ang huli kong nakita sa isang bulletin board bago tuluyang tumapak sa loob ng testing room.