tvingad fru :: hunhan

bölüm 33 «mutlu sonsuz»

FİNAL

"Sehun artık uyansan mı?" Ağzında bir şeyler gevelemişti ama tahmin edeceğiniz gibi anlamamıştım. Saatlerdir uyuyordu ve bugün evin işinden tutun bebeğimize bakmaya kadar her şeyi bana bırakmıştı. Ben cidden hiç böyle hayal etmemiştim. Onun da bana yardım edeceğini her şeyi ikimizin yapacağını düşünmüştüm. Sehun tam bir hödüktü.

Bebeğimize kavuşmanın üzerinden iki ay geçmişti. Bu sırada kimseye haber vermeden evlenmiştik. Sonra Kore'ye evimize dönmüştük. Her şey tamda istediğimiz bir şekilde ilerlemişti. Ne bir engel ne de bir aksilik çıkmıştı. Buraya kadar her şey çok iyiydi. Ama ben Sehun'u çok yanlış tanımış olmalıydım. Çünkü gündüzleri işe gidiyor akşam eve geldiğinde kızını seviyor sonra doğru düzgün vakit geçirmeden uyuyordu. Şu iki aydır her günümüz böyle geçiyordu.

"Sehun!" Bağırdığımda sıçrayarak uyanmıştı. Bugün pazardı yani işe gitmiyordu. Bana biraz vakit ayırmalıydı. Yoksa ikinci defa boşayabilirdim onu.

"Niye bağırıyorsun Luhan?"

"Sence neden bağırıyorum? Öğlen oldu be adam misafirler gelecek birazdan." Evet bugün misafirlerimiz gelecekti. Hemde baya kalabalık geleceklerdi. Benim ailemden tutun Sehun'un ailesine kadar sayamayacağım insan gelecekti. Kimisi kızımızı ilk kez görecekti. Sehun uyurken onlar için bir sürü hazırlık yapmıştım. Gönül isterdi Sehun'da bana yardım etsin ama maalesef beyefendi uyumakla meşguldü.

"Sanki benim için geliyorlar gibi konuşma sevgilim hepsi Miracle için geliyor. Hiçbirine dokundurmayacağım kızımı." Bu da başka bir meseleydi. Dediğini yapacağını biliyordum. Çünkü elinden gelse bana bile dokundurmayacaktı. Aralarında öyle bir bağ oluşmuştu ki Sehun evde olduğunda asla kucağıma alamıyordum. Çünkü hemen ağlamaya başlıyor ve Sehun'a verdiğimde susuyordu. Tam bir Sehun'cuydu. Ancak Sehun olmadığında sevebiliyordum onu. Şuan uyuduğu için Sehun beyde uyuyordu. Nasıl uyuttuğumu ise bir ben biliyordum.

"Sen beni aldatıyor musun?" Bir anda ağzımdan çıkıvermişti. Çünkü bu halinin başka açıklaması olamazdı. Ya hayatında biri vardı ya da benden bıkmıştı. Bence ikisi de olabilirdi.

"Saçmalama Luhan gözüm senden ve bebeğimizden başka kimseyi göremez. Sadece işler bu ara çok yoğun o yüzden böyleyim." Sanırım fazla abartıyordum. O bizim için çalışıyordu ve yorgun olması çok normaldi. Biraz ilgi istiyordum ve sanırım bebeğimizi kıskanıyordum. Şu ara bütün ilgi onun üzerindeydi ve bu çok doğal bir şeydi.  Kesinlikle saçmalıyordum. Bir an önce düzelmeliydim çünkü fazlasıyla abartıyordum.

"Özür dilerim sevgilim ben neden böyle bir şey sordum bilmiyorum." Suratım ağlamaya hazır bir şekil almıştı. Bu duygu değişimleri de neydi cidden anlamıyordum.

"Sen iyi misin Luhan? Son birkaç gündür çok tuhafsın benim bilmediğim bir şey mi oldu?"

"Hayır hiçbir şey olmadı. Sadece sanırım bebek bakmak hiçte kolay bir şey değilmiş insanı çok fazla yoruyor. Tabii güzel yanları da var. Mesela onun kokusu bambaşka minicik oluşu her şeyi çok güzel." Az önce ağlarken şimdi bebeğimizi anlatırken içimi huzur kaplamış gülmeye başlamıştım. Cidden bu duygu değişimleri insana kafayı yedirtirdi.

"İstersen annemlerden bir süre kalmalarını isteyelim. Hem sana bebeğe bakmanda yardım ederler." Aslında Sehun mantıklı bir şey söylemişti. Fakat ben bebeğimizi kendi başıma büyütmek her anında yanında olduğumu hissetsin istiyordum. Kimseden yardım almak istemiyordum.

"Gerek yok Sehun ben bebeğime bakabilirim. " Sehun başını sallamış dolaptan kıyafetlerini alıp banyonun yolunu tutmuştu. Ama öncesinde saçlarıma öpücükler bırakmıştı.