Submarine | Taekook

14 ✘

İyi okumalar~

🌙

"Jungkook?"

İkili başlarını hızla arka tarafa çevirdiğinde Taehyung korkuyla Jungkook'un arkasına saklanmıştı.

Orada bir insan vardı!

Onu görmüştü!

"Jaehwan, senin burada ne işin var?"

Jaehwan, Jungkook'un iş yerinden arkadaşıydı.
Karşısındaki genç çocuk, şok olmuş bir şekilde onların olduğu yere bakarken dili tutulmuş gibiydi. Gördüklerine inanamıyordu.

"O- o şey gerçek mi?"

Jungkook endişelenmeye başlamıştı, biraz da sinirliydi. Çünkü Taehyung'u ondan başka birisi daha görmüştü.

"Hangi şey?" dedi Jungkook, salağa yatmaktan başka şansı yoktu. Adadakilerin Taehyung'un varlığından haberi olmaması gerekiyordu.

"Aman tanrım, bunu hyunglara söylediğimde çok sevinecekler!"

Jungkook'un gözleri korkuyla irileşirken gitmek üzere olan çocuğun son anda kolunu kavradı.

"Bekle Jaehwan!"

Çocuk ona merakla bakarken Jungkook, son kez arka taraftaki Taehyung'a doğru baktı ama onu orada görmemişti.

"Bunu kimseye söyleyemezsin."

Jaehwan, kolunu Jungkook'tan kurtardı.

"Dostum sen delirdin mi? Zengin olacağız!"

Sevinçle söylediğinde yine gitmek için hareketlenmişti fakat onu durduran bir şey oldu. Ayakları hareket edemiyordu. Yürümek için bir adım atmaya çalıştı. Bedeni donmuştu resmen.

Sonunda öylece durup, mücadele etmeyi keserken Jungkook'u şaşırtacak bir şey oldu.

"Söylemeyeceğim."

Jaehwan, kendi kendine konuşmaya başlarken, Jungkook ise ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.

Jaehwan'ın gözleri kapandığı gibi bedeni öylece yere yığıldı.

Jungkook hâlâ neler olduğunu kestiremezken yere yığılan arkadaşının yanına çöktü.

"Jaehwan?" Eliyle arkadaşının yanağını tokatlarken teninin ne kadar soğuk olduğunu fark etti.

"Jungkook?"

İsminin söylendiğini duyan Jungkook, arkasını döndüğünde tekrar gördüğü denizi erkeğiyle hızla onun yanına ilerledi.

"Taehyung, ona ne yaptın?"

Bir cevap bekler gibi, tedirgin duran deniz erkeğine baktı.

"Merak etme, ona bir şey olmadı. Küçük bir hafıza büyüsü sadece."

Taehyung'un sesi istemeden de olsa sitemli çıkmıştı. Jungkook'un bir anda ona böyle söylemesini beklemiyordu.

Kendi hayatını ve ailesinin hayatını kurtarması için bu gerekliydi.

"Üzgünüm Taehyung. Öyle söylememeliydim."

Taehyung, Jungkook'un özür dilerken büyüyen, ışıl ışıl gözlerine bakmaktan kendini alamamıştı. Çoktan onu affetmişti bile, özür dilemesine gerek yoktu.

"Peki o iyi olacak mı?" Jungkook, Taehyung'un ona yeniden sitem etmesinden korkarak sordu.

"Evet, sabah uyandığında bugüne dair hiçbir şey hatırlamayacak."