The Last Quarantine

Season 2: Episode 2

Santhy didn't stopped punching the elevator buttons. Hanggang sa nakita ko na lang na nabalutan na iyon ng kanyang dugo. I am wincing as I tried to reach for his hand. I have to stop him now.

"Hey . . ." I mumbled and that made him turn his face at me. Then his face plastered a context of borderline worries when our eyes met.

He cupped my face. And I continued crying when I saw how worried he is for me. "Okay ka lang ba? Nasaktan ka ba kanina?"

I am sobbing. What he is saying is only making a safe haven through my heart. "Bakit ako iyong tinatanong mo?"

The corners of my lips turned down. Then I pointed his bleeding knuckles. "Eh, ikaw kaya 'tong nasaktan."

He gave me a smile. A smile with a lipbite. Hindi ko alam kung saan pa siya nakakahugot ng lakas ng loob para maka-ngiti. I just look away. Nahihiya ako dahil feel kong mukha na akong batang umiiyak ngayon.

"Your clothes," I heard him change the topic. When I turn my gaze at him again, he is wincing, "it was completely ruined. Hindi ka ba nahihirapan sa amoy?"

Doon ko lang nagpatanto na may pintura nga pala ang mga suot namin. Pero mas malala ang sa akin dahil balot na balot ito ng puting pintura. Iyong jacket naman ni Santhy ay kalahati lang ang natamong pinsala.

"Yes, but it's okay. Atleast I am alive." Sumandal ako. And I heave a gentle irritated sigh.

"You need to change." Muling sambit ni Santhy kaya't napatingin ako sa kanya.

"How? Wala akong damit--"

He took off his jacket. Then it revealed me his white plain t-shirt. I was never ready when he nonchalantly took it off. And that made him flash his naturally muscular body. His chest is broad, but not that toned. But the hard surface on his tummy is proudly waving at me. That made me look away. Kinuha ko na lang si Orion.

Akmang yayakapin ko na sana ang pusa noong iabot ni Santhy ang damit sa akin. "I-suot mo. Baka mahilo ka sa amoy ng pintura diyan sa damit mo." He is demanding as if he's my boyfriend. Shit.

I only nod at him. Kinuha ko ang damit niya. Siya naman ay isinuot muli ang kanyang sports jacket. Dahil doon ay natakpan na naman ang maskulado niyang pangangatawan.

"Uhh," sambit kong muli. Doon ay napatingin sa akin si Santhy. He has this confused boyish gaze which will really make anyone stare back at him with a weird admiration, "can you turn back? Magpapalit lang ako."

I look away. "Mabilis lang 'to."

I heard him chuckle. Then he scratched his head while still smiling with a lipbite. "Yeah, alright. Sorry." Patango-tango siya noong tumalikod na siya.

Right after that, I was the quickest to pull my shirt off. Then I wore his shirt. Sa laki nito ay nagmistula lang itong oversized shirt ko.

"Okay na." Sambit kong muli.

Santhy decided to sat beside me. Pareho kaming natahimik nang ilang segundo. Walang nagsasalita. Walang gustong umimik. Dahil katulad ko, paniguradong hindi na rin niya alam kung papaano pa namin malalagpasan ang pandemic na ito.

I chose to break the silence dahil alam ko, mai-stress lang ako sa nakakabinging katahimikan. "How was your knuckles?"

I reached for his hand. Si Orion ay nakakatuwang biglang umupo sa mga hita niya. Tila bang pinapagaan ang pakiramdam ng amo niya.

"It's a bit painful." Napangiwi si Santhy noong i-trace ko ang hinlalaki sa mga daliri niya.

Kinuha ko ang hinubad na damit. I am now wiping the blood off his knuckles. "Bakit mo ba kasi pinagsusuntok 'yang elevator buttons?"

Naiilang siyang ngumiti sa akin. "Balak ko kasing patigilin 'tong elevator kaso hindi ko pala kaya, hehe."

"Well, good thing hindi ka nagtagumpay. Kasi if ever you did, hindi nga tayo mamamatay dahil sa mga zombies, sa suffocation naman." I found myself chuckling.

"Right." Nakangiti siyang ngumingiwi. "Hindi ko agad naisip 'yon. Mabuti na lang at pinigilan mo ako-- ah, aray. Namemersonal ka na ba?"

I playfully rolled my eyes at him. "Ang OA? Kahit hindi ko naman dinidiinan?"

Natawa siya sa narinig. He pointed himself. "Ah-- ahdvance."

"You are really cute." Napapailing akong ngumiti.

"Talaga?"

Tumango lang ako sa kanya. Masiyado akong busy sa kanyang dumudugong kamao para mag-salita.

"So, may chance ako sa 'yo after this pandemic?"

Mabilis akong napatingin sa kanya. He is now smiling wih all his teeth. Para siyang batang nagpapacute sa kanyang crush. Baliw talaga 'to.

I laugh because of his view. "You are really--" But the sudden opening of the elevator just simply halt me. Kusang nanlaki ang mga mata ko nang magbaling ako ng tingin mula sa likuran ko.

And from there, I saw a healthy looking man. He is wearing a white long sleeve with a blue neck tie. Pero tapyas na ang mga pisngi niya. Para bang kinagat ito. Ganoon na rin ang bukang-buka niyang tiyan. Para siyang kinatay na baboy dahil kitang-kita ko ngayon kung papaano lumuwa lahat ng laman loob niya.

Noong makita niya kami ay otomatiko siyang humuni. Bigla siyang ngumanga. Hanggang sa ang huni niya ay naging nakakabinging paghiyaw. Matapos ay sinundan niya iyon ng pagtakbo papunta sa amin.

"Shit!" Santhy cussed as he hastily stood up.

My mouth was agape when Santhy is the quickest to close the elevator. Iyon ang dahilan kung bakit hindi kami naabutan noong zombie. Napapikit na lang talaga ako noong maramdaman ko kung paanong malakas na humampas ang katawan niya dito sa pinto.

"We need to leave this building. We are not safe here." Santhy mumbled as he clicked all of the elevator buttons.

I only nod at him.

And I wanted to ask him how?

I wanted to make him explain how are we going to get out of this building if the reality is, may mga nag-aabang sa amin sa first floor. Doon pa lang . . . gumuho na agad ang pag-asa ko.