The Last Quarantine

Season 2: Episode 1

Malakas na malakas ang tibok ng puso ko noong bigla na lang kumalampag ang pinto. It was a wooden door kaya rinig na rinig namin kung papaano ito pwersadong itulak ng mga infected sa labas.

That moment, I cried so hard. I cried for my life.

That moment, I wanted to give up. I wanted to accept my unfortunate death but something inside me is telling me not to. A bigger part of me is still believing that I am going to survive this pandemic.

With Santhy.

"There, Venice! We should fucking go out from that window!" Tarantang itinuro ni Santhy iyong bintana sa taas namin. Maliit lang iyon pero sakto naman sa katawan ng tao.

"Bilis!" Santhy encouraged me as he haistily grabbed anything that we can use para maabot iyong bintana.

Sa huli, Santhy resorted with just taking the large cabinet down. Dahil sa ginawa niya, nakagawa iyon ng malakas na ingay. Dahilan para lalong mag-wala ang mga zombies sa labas.

"You go first!" Nagmamadaling inilabas ni Santhy si Orion mula sa cat backpack. Mangiyak-ngiyak naman ako noong inabot ko na ang pusa.

Pinasampa ako ni Santhy sa cabinet. Then he carried me with his arms. He forced himself to make me reach the small window. And he succeeded. With me tighly hugging Orion on my one arm, I reached the window. Nagtagumpay akong ipasok ang katawan doon.

Noong una ay nahirapan akong makalusot. Sobrang kipot kasi nito. But because of the adrenaline, I succeeded to get out of that damn room. Bumagsak ang katawan ko sa lupa. Napangiwi na lang talaga ako nang maramdaman ang kirot mula sa balikat ko. Pero mabuti na lang at ni galos ay walang natamo si Orion.

At nagsimula na akong kabahan nang ilang segundo na ang nakakalipas ay hindi pa rin lumalabas si Santhy. I tried not to be pessimist. I tried to stay positive. But I can't.

Shit.

Santhy! You fucking go out of there now or I will really have my way back there!

Nagsimula lang gumaan ang pakiramdam ko noong makita na ang kamay ni Santhy. I saw how he lifted himself. He succeeded to have his way out the moment when the zombies began to enter the room.

Tumakbo na lang talaga kami nang mabilis noong magsimula na ring mag-akyatan ang mga zombies sa bintanang iyon.

Pero natigilan na lang kaming dalawa nang maibaling namin ang tingin sa paligid. Right now, the whole place was crowded by the running zombies. Wala silang daan na pinipili. Basta tumatakbo lang talaga sila na para bang doon nakadepende ang buhay nila.

"Shit . . ." Santhy said as he started to face me again. He suddenly cupped me on my cheeks and that made me partially escapade the fear that was currenly burning me alive. But for only a few seconds.

"Venice, listen. We will survive! We are going to survive!" He is trying to calm me down. Pero hindi ko talaga kaya. Kahit anong gawin ko, hindi ko mapigilan ang panginginig ko. "Kumapit ka lang sa akin. Okay? Po-protektahan kita. You and Orion are going to be alive, alright?"

Tumango lang ako sa kanya. Hindi ako makapagsalita. Patuloy ang katawan at bibig ko sa panginginig. I am about to lose my shit out and I really hate it! I really hate that no matter how I tried hard to be strong, hindi ko pa rin talaga kaya. Kasi sa totoo lang, mas madaling maging negative sa ganitong sitwasyon. And for a person with no any fighting instincts, I might just pass out at any moment!

Nagulat na lang ako noong hinila ako ni Santhy sa kamay. Hanggang sa tumakbo na kami. We are practically just running as we tried to avoid the approaching zombies.

Pero may isang zombie ang nakakita sa amin. Wala na ang isang mata niya. Iyong panga naman niya, wala na rin. Putol na rin ang isa niyang braso. Kitang-kita ko ngayon ang sariwang lamang loob niya. May dugo pang sumisirit doon. Para ba iyong laman ng baboy sa palengke.

Ngayon ay nakamulat siya sa amin. And I was really petrified when her one eye meet my face. Lumawak ang pagkakamulat niya. Sa lawak noon ay natatakot akong baka lumuwa na lang talaga iyon.

"Let's go, Venice! Let's go!" Tarantang sambit ni Santhy noong magsimula nang tumakbo papunta sa amin ang infected na iyon.

Right now, Santhy is practically just pulling me anywhere. Ako naman, sinubukan ko ang lahat ng makakaya ko para hindi mabitawan si Orion. Ganoon na rin ang madapa.

Pero huli na ang lahat nang marealize namin na hindi na lang pala isa ang humahabol sa amin. Ngayon, padami na sila nang padami. They are creating an empire and we are here, running for our lives. Hoping that their empire can never kill us alive.

Santhy dragged me inside a building. Halos madapa-dapa talaga kami dahil sa dulas ng tiles. Punong-puno kasi ito ng dugo ngayon.

"Doon tayo sa elevator!" Santhy yelled as he forcedfully pulled me there.

Matapos ay narinig ko na lang iyong mga zombies. Nakapasok na rin sila sa loob. Their petrifying growl are the obvious evident that they are here to put an end to our lives.

Mabuti na lang talaga at mabilis naming narating iyong elevator. Manginig-nginig talaga si Santhy noong pinindot niya ang down button.

At para bang nanadya pa talaga ang tadahana noong hindi pa rin talaga ito bumubukas matapos ang ilang segundo.

Halos malagutan na lang talaga ako ng hininga nang makita ko na iyong zombie kanina. She growled loudly the moment she saw us!

Dahil doon ay mas binilisan ni Santhy ang pagpindot sa buton. Ako naman, napaluha na lang talaga ako nang makitang malapit na malapit na iyong zombie sa amin. Lalo akong pinanghinaan nang nadagdagan sila nang nadagdagan.

"Tangina, bumukas ka na!" Bulyaw ni Santhy.

And we will really gratify all of the gods in heaven when suddenly, the elevator started to open. Walang tao sa loob kaya nagmadali na kaming pumasok.

Santhy was so quick to click the close button when the zombies are about to reach us. Papasara na sana ang elevator nang tuluyan pero hininto iyon ng zombie mula kanina. 

Hinarang niya ang kanyang ulo doon. Iyon ang dahilan kung bakit bahagyang nagbukas-sara ang elevator.

"Tangina ka!" Pagalit na bulyaw ni Santhy. Matapos ay bigla niya itong sinipa sa ulo. Natumba ang zombie iyon kasabay ng mga nasa likod niya. That made the elevator to finally close.

Natutulala, hingal na hingal ako sa sobrang takot. I was still in shock nang magsimulang suntuk-suntikin ni Santhy iyong mga buton ng elevator.