"ခ်န္းေယာလ္ရွီကိုဆက္သြယ္လို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ရိုက္ကြင္းက ေနာက္ ၁၅မိနစ္ဆို စေတာ့မွာကို"
ရႈတင္မန္ေနဂ်ာအစ္မက make up room ထဲဝင္လာၿပီး ၿငီးျငဴျခင္းျဖစ္သည္။ မိတ္ကပ္လိမ္းေနတာေၾကာင့္ ခပ္ေမာ့ေမာ့အေနအထားနဲ႔ပဲ မွန္တင္ခံုေပၚေမွာက္ထားသည့္ ဖုန္းကိုဆြဲယူၾကည့္ရသည္။ ဘတ္ဟြ်န္းဖုန္းေခၚၿပီး မက္ေဆ့ခ်္ေတြပို႔ေနတာ တစ္ညေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည္။ မေန႔ညကလည္း အိမ္ျပန္မအိပ္၊ စာလည္းျပန္မပို႔တဲ့ ခ်န္းေယာလ္ကို ဘတ္ဟြ်န္းအျမင္ကပ္ခ်င္လာသည္။ ဒီေလာက္ေခ်ာ့ေနတာကို။ ဘတ္ဟြ်န္းတစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွဒီေလာက္မေခ်ာ့ဖူးခဲ့။ ဘတ္ဟြ်န္းကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ရင္ စိတ္ေျပလြယ္တာျဖစ္သည္။ အခုေတာ့။ ဘတ္ဟြ်န္း ႏႈတ္ခမ္းမဲ့ပစ္လိုက္ၿပီး စာတစ္ေၾကာင္းအျမန္ရိုက္ပို႔လိုက္သည္။ ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ မလာဘဲေနႏိုင္မလားဆိုတာကို။
×××××××××××××××××××××××××××××
Setting ျပင္ဆင္ထားသည့္ခံုမွာထိုင္ၿပီး ရိုက္ကူးဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနသည့္ ဘတ္ဟြ်န္းေၾကာင့္ ရိုက္ကြင္းကလူေတြမ်က္ႏွာပ်က္ေနၾကသည္။
"ဘတ္ဟြ်န္းရွီ။ ခ်န္းေယာလ္ရွီက ဆက္သြယ္လို႔မရလို႔အဲ့ဒါ"
"ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာယံု သူလာပါလိမ့္မယ္"
ဘတ္ဟြ်န္းတို႔ဆက္ဆံေရးက တရားဝင္ေၾကညာထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီအသိုင္းအဝိုင္းမွာ မသိသူမရွိတာေၾကာင့္ ဘတ္ဟြ်န္းစကားကိုပဲအတည္ယူၿပီးေစာင့္ဆိုင္းေနၾကရသည္။
"ခ်န္းေယာလ္ရွီလာၿပီ"
အျပင္ကတစ္ေယာက္လွမ္းေအာ္သံျဖစ္သည္။ ဘတ္ဟြ်န္းနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာရွိေနသည့္လူရဲ႕နာရီကုိလွည့္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ မိနစ္ ၂၀ပဲၾကာတယ္။ ဘတ္ဟြ်န္းထိုင္ေနတာကိုျပင္ၿပီး လက္ပိုက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အခန္းထဲေရာက္လာသည့္ ခ်န္းေယာလ္နဲ႔မ်က္လံုးခ်င္းဆံုသြားရသည္။ ခပ္တင္းတင္းေစ့ထားသည့္ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေတြက အားမလိုအားမရဟန္။ မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ ညႇဳိ႕ေနျပန္သည့္ ခ်န္းေယာလ္။ ဘတ္ဟြ်န္း ဂရုမစိုက္သလိုပံုနဲ႔ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာလႊဲပစ္လိုက္သည္။ စိတ္ေကာက္ခ်င္ဦး အဲ့ဒါ။
