Hellehonden

Hoofdstuk 14

Na mijn gesprekje met David, probeerde ik om te gaan met de roedel alsof er nooit iets gebeurd was, maar ze geloofde mijn pogingen net zo min al ikzelf. Toch bleef ik het proberen, in de hoop dat het beter zou worden en ze me weer een beetje zouden gaan vertrouwen, zodat ze me niet meer zouden controleren alsof ik een crimineel was.

Ik pakte mijn patrouilleschema weer op en hing in de pauzes op school bij de roedel. Ik voelde me er niet gelukkig mee, maar waar moest ik anders heen? Killian zit niet bij ons op school, en om eerlijk te zijn wil ik hem ook niet in mijn buurt hebben.

Ik wil niet dat hij me aanraakt, wil niet eens dat hij bij me in de buurt is. Soms zocht hij me op, maar elke keer zette ik hem op een dwaalspoor en voelde me schuldig als hij het na een paar uur zoeken opgaf. Ik wil gewoon niet dat zijn geur aan me zou kleven, wat tot meer problemen zou leiden.

Dat betekend niet dat ik hem niet mis. Ondanks dat ik hem op sommige momenten niet kan uitstaan en hij nog steeds de zoon van mijn ouders moordenaar is, is hij de enigste die zich niet tegen me keert. Muriël ligt nog steeds met half afgekneusde ledematen in bed, en op de roedel na, heb ik niemand die me begrijpt of zelfs met me om gaat.

Killian is een goede afleiding, maar misschien is het beter als ik hem wegstuur, terug naar naar zijn vader en zijn roedel. Ik ga hem echt niet hier houden, alleen maar om mij een beetje te plezieren, ook al zou hij dat nog zo graag willen.

Opeens valt er een hand op mijn schouder. Ik schrik op en deins achteruit, onder de hand vandaan. Ik wil grauwen als ik zie dat het Jack is. Hij houdt de hand die hij net op mijn schouder had gelegd nu op als een nerveuze groet. 

Ik zucht en probeer een beetje te relaxen, voordat Jack met zijn staart tussen zijn benen wegrent. Jack was de enigste die een beetje blij was toen ik terug kwam bij de roedel, en ik moet hem er dankbaar voor zijn. Maar als ik in de buurt van de roedel ben, ben ik bang dat alles erop wijst dat ik stiekem vriendjes ben met een Hellehond en dat ik hier alleen ben om David te plezieren. 

Met een beetje moeite, lach ik bemoedigend. 'Sorry, ik heb een beetje last van examenstress, geloof ik.' De periode tussen de lentevakantie en de zomervakantie is gevuld met examens, die me moeten voorbereiden als ik volgend jaar echt examens ga doen. 

Jack fronst en ik wend mijn blik af. In plaats daarvan begin ik de strepen op zijn shirt te tellen. Bijna meteen gaat er een golf van rust over me heen terwijl mijn ogen het patroon van kleine witte streepjes proberen te volgen. 

Ik heb er twintig geteld als Nathan en Romy de bosjes uit komen. Jack en ik kijken allebei tegelijkertijd op als achter hun een lang, bijna modelachtig meisje uit de struiken barst en ervoor zorgt dat iedereen die zich in een straal van vijftig meter van haar bevind, zich meteen twee koppen kleiner en tien keer zo gewoontjes voelt. 

Alleen Nathan lijkt te stralen alsof hij net de lotterij heeft gewonnen. Hij grijpt de hand van het mysterieuze meisje en keert zich dan tot Jack en mij. 'Jack, wil jij de rest van de roedel voor me halen?' Jack knikt snel, werpt nog een laatste blik op het meisje aan Nathans zijde en verdwijnt dan uit het zicht.

Nathan wenkt me met een kort beweging van zijn hoofd en loopt dan richting de vuurkuil waar de roedel altijd samen komt. Christel zit al op een van de boomstammen, en Romy gaat naast haar zitten. Nathan en het meisje gaan naast hun zitten, en ik kies een plekje uit ver weg van hen.

Even later verschijnt Jack weer, met Eric en Stan aan zijn zijde. Ze nemen de plekken in die nog over zijn. Het is een beetje krap met zijn achten, maar gelukkig word ik niet platgedrukt door Stan en Eric. 

Nathan schraapt zijn keel en laat dan langzaam zijn blik door de cirkel heen gaan. 'Broeders en zusters, ik wil jullie graag voorstellen aan mijn vriendin, Lotus.' Zijn ogen blijven hangen op het meisje, Lotus, en ze staart naar hem terug met dezelfde intensiteit. 'Ze komt uit de roedel in Washington, en is hierheen gekomen om te helpen ons gebied te beschermen tegen vijanden van buitenaf.'