Diez

42.9K 805 21
                                    

Ynoa's POV

Dahil sa sobrang takot noon. Ayoko nang maalala pa. Ayoko ng balikan pa. Gusto kong ibaon lahat sa limot. Lalo na ang gabing iyon.

"Ate, is Kuya Roemer your boss po?" Zeijan asked.

"Yes baby. Wash up now then sleep okay?"

Napangiti ako nang agaran akong sinunod ng kapatid. Hapon na, mabuti na lang talaga at wala ng schedule si Roemer kanina. At kahit meron man hindi din ako magdadalawang isip na puntahan pa din ang kapatid.

Hinalughog ko ang bag ko nang may maalala. Where's my damn phone?

Halos batukan ko ang sarili nang maalala na nahulog ko pala sa kotse ni Roemer. How great!

Hayaan na! Ibibigay naman niya siguro bukas.

"Zeijan, after your school. I'll fetch you ha? Then you'll stay with me at my work while I'm still looking for a yaya." Bilin ko ko sa kapatid habang inaayos ang damit niya dahil kailangan niya nanamang pumunta sa school.

"I don't need one ate. I can stay here and behave. I will wait for you. We don't have much money for that."

I sighed and smiled. "Don't worry okay? Ate got this!" I uttered and showed him my muscles. Tinapik tapik ko pa kaya natawa ang kapatid ko.

Hindi ako mapalagay na mag-isa lang si Zeijan sa apartment kapag tapos na ang kanyang school. At malaki ang sweldo ko din, kaya kong kumuha ng kasambahay.

"You're not late today." Roemer uttered

I am sitting here in my designated area. With a coffee and a bread, it's a good thing there's a lot of food here.

"Alam ko. Wala na yung bukol mo ah." Puna ko naman.

"Don't start with me, Ynoa." he glared and entered his office.

Tumayo ako at pumunta para magtimpla ng kape. Black coffee, without sugar. Kumuha din ako ng cookies at linagay sa mamahaling platito.

I slowly walked towards his office. I inhaled before I opened the door.

He looked shocked as he stared at me. Pinigilan ko ng husto ang umirap. Ilang sandali ay hindi niya na napigilan ang pagngisi.

"Nilalagnat ka ata." asar niya.

He's sitting in his swivel chair. On his table, filled with papers that I don't understand.

"Here." sambit ko sa maliit na boses.

Ngingisi ngisi siyang nakatingin sa akin. Ihinilig niya ang sarili sa kanyang upuan at mariin akong tinignan.

Office niya ba to? Grabe, it's even more spacious than our apartment. Grabe talaga kapag yayamanin.

"I'm here to ask you a favor?"

He barked out of laughter after hearing my words. "Oh, I see. You need something." He smirked.

Napairap ako. "I do. Pagkatapos ng klase ng ka-. I mean, my son. Can I bring him here? I'm still looking for his yaya. I'm not comfortable that he's alone in our apartment."

"I'll make sure he won't bother my work."

He remained silent for a minute. Inayos niya ang upo at naging seryoso.

"Please." I whispered.

"In one condition." He uttered.

Inantay ko na lang ang sasabihin niya. He inhaled as if thinking if he's going to tell it or not.

"Tell me, who's his father?"

Hindi ako nakaimik sa tanong niya. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Natatakot ako na baka magkaroon siya ng katiting na duda. What should I say? Na patay na? Ano ba?

"Time is running, Ynoa."

"Why do you want to know anyway?"

"Just answer me, Ynoa."

"His father? He doesn't deserve Zeijan. Nang malaman na buntis ako, tinakbuhan ang responsibilidad bilang ama." I lied.

"I don't want to talk about him. So please don't ask further questions." I added to make it look more realistic.

"Okay. Let Zeijan stay here."

"Really?!" hindi ko na napigilan ang mapangiti.

He looked at me with amused face. "Thank you!" I gigled.

"Marunong ka palang mag thank you."

Napairap na lang ako. Since I got what I want, alis na ako.

Tumalikod na ako at nagtuloy tuloy na lumabas kahit pa naririnig ko ang mga pahabol na sinasabi ni Roemer.

Nang may maalala ay bumalik ulit ako sa office niya.

"Sir, yung phone ko pala?" I asked.

"Tss, that's what I'm talking about."

Lumapit nalang ako sa kanya at hinablot ang phone ko.

"Hindi mo naman ito pinakaelaman?" paninigurado ko.

He scoffed. "You're unbelievable."

Umirap na lang ako at bumalik sa upuan ko. Ilang sandali ay nagkaroon ng meeting.

I'm beside Roemer in the conference room. He's looking at the presentor in front with those dark eyes. Magkasalubong din ang makapal niyang kilay.

I looked at my wrist watch, 10 minutes more and Zeijan's class will end.

I bit my lip as I look at the presentor in front. Nasa kalahati pa ata. Damn, this meeting will surely end in an hour!

Should I excuse myself then? Napatingin si Roemer sa kanyang orasan pagkatapos ay tinignan ang nasa harapan.

"Stop." Roemer commanded in low voice. 

"Sir?" The presentor asked.

"Let's all end here."

"But sir, these things sh--"

"Revise the plan and present it to me tomorrow. Everything is wrong from the start."

Nagbulungbulungan naman ang mga tao sa conference room.

"I agree with Mr. de la Vega." One of the directors uttered.

Nauna ng lumabas si Roemer, agad naman akong sumunod. Dirediretso siyang pumunta papunta sa office niya.

"Uhh can I go sir?" pigil ko sa kanya.

Hinarap niya naman ako, nagsalubong ang kilay at tinignan ako.

"Patapos na ang klase ni Zeijan." I added.

Ilang sandali siyang hindi umimik. Wait, huwag mong sabihin na nakalimutan niya ha?! Aba!

"Sasamahan kita. Antayin mo ako sa parking lot." sambit niya.


















Who's the Boss? (Salvaje Caballero Series 1)Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang