Χάνοντας τα πάντα

Κεφάλαιο 9: Παγίδα

Κρατάω την αναπνοή μου. Νερό... Είμαι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και βυθίζομαι ολοένα και περισσότερο, με προορισμό τον πάτο. Κάτω από τα πόδια μου η άμμος είναι άφαντη και μοιάζει πως ο βυθός δεν έχει τελειωμό. Ένα μαύρο σεντόνι απλώνεται κάτω από μένα που μου προξενεί ανατριχίλα. Πώς βρέθηκα εδώ; Ένα περίεργο σκοτάδι έχει καταλάβει τον χώρο και ελάχιστες είναι οι ανακλάσεις που δημιουργούν οι μπούκλες του νερού με τον ήλιο. Τα αυτιά μου είναι βουλωμένα, αφού είμαι μέσα στην θάλασσα, αλλά παρόλα αυτά, οι κινήσεις που εκτελούν τα νερά της, φτάνουν στα αυτιά μου, σαν γαργαλητό. Ο ωκεανός μοιάζει με εκατομμύριες κρυστάλλινες σταγόνες που χορεύουν όλες μαζί. Οι αποχρώσεις που προσλαμβάνουν είναι ποικίλες και συντελούν στην δημιουργία ενός πανέμορφου συνόλου. Νιώθω πως έχω βουτήξει σε έναν πίνακα ζωγραφικής! Μαύρο, μπλε, γαλάζιο, λιλά, κίτρινο... Είναι υπέροχα, όμως, δεν μπορώ να κρατάω την αναπνοή μου για πάντα! Πρέπει να βγω από εδώ, μπας και οξυγονωθεί κι ο εγκέφαλός μου και καταφέρω να θυμηθώ τί συνέβη...

Δίνω εντολή στα πόδια και τα χέρια μου για να κολυμπήσουν προς την επιφάνεια, για να ακολουθήσουν το φως πεταλοκλοτσώντας, αλλά δεν γίνεται τίποτα! Νιώθω παράλυτη. Η οποιαδήποτε κίνηση είναι αδύνατη αυτή τη στιγμή. Μόνο το κεφάλι μου μπορώ να ελέγξω. Κι όμως, δεν βοηθάει. Όσο περισσότερο το βάζω στον κόπο να κινηθεί, τόσο πιο βαρύ γίνεται. Λες και τα εγκεφαλικά μου νεύρα απορροφούν το νερό σαν σφουγγάρια και αποκτούν περισσότερο μάζα... Δεν πρόκειται να βγω από εδώ...

Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθώ. Οι μυς μου ζαρώνουν και παραδίνομαι στην θάλασσα. Θα μείνω εδώ μέχρι να μην μπορώ να κρατήσω άλλο την αναπνοή μου. Αυτό ήταν. Όλα τέλειωσαν. Αίφνης, ένας απομακρυσμένος, αλλά πεντακάθαρος ήχος φτάνει στα αυτιά μου και τραντάζομαι ολόκληρη.
«Εντάξει Cat! Τέλος! Είσαι εκνευρισμένος με κάτι και νομίζεις πως είναι κατάλληλη στιγμή να ξεσπάς πάνω μου; Το ξέρω, ΕΙΜΑΙ αγαθοβιόλα και είμαι περήφανη για αυτό. Είμαστε εντάξει; Και γύρνα επιτέλους από την άλλη, βρομο- ψωριάρη! Έτσι είσαι άντρας; Μου μιλάς με την πλάτη γυρισμένη; Για σε παρακαλώ!». Τί; Από πού έρχεται αυτό; Είναι η- δική μου η φωνή... Μήπως πεθαίνω και περνάει η ζωή από μπροστά μου σε ήχους; Σαν στις ταινίες; Το πρόσωπο του Cat όταν είχε γυρίσει προς τα μένα, εκείνη τη στιγμή, έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου με ανεξίτηλη μελάνη. Η θλίψη στα μάτια του, τα δάκρυα που γλιστρούσαν κάτω από τα μάγουλά του... Η εικόνα σκιαγραφείται στα νερά, μπροστά στα μάτια μου. Δεν είναι δυνατόν. Πρέπει να ονειρεύομαι...