Χάνοντας τα πάντα

Κεφάλαιο 2: Το παιχνίδι ξεκινά

Αρχίζω να κουνιέμαι δεξιά αριστερά ολόκληρη, προκειμένου να ρίξω την καρέκλα μου κάτω ή να σκίσω το σκοινί. Ο Catnoir έχει χρησιμοποιήσει ήδη τη δύναμή του, οπότε δεν υπάρχει άλλη λύση. Το να παίξουμε το παιχνίδι της Trucy είναι η μοναδική μας ευκαιρία, όμως, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε τη Lila; Μπορεί μετά που θα μαζέψει τις πληροφορίες της να μην μας λύσει καν! Και αυτό να είναι μία παγίδα! Είμαστε σε αδιέξοδο!

«Άδικος κόπος Ladybug! Δεν μπορείς να ελευθερωθείς! Οι καρέκλες είναι καλά βιδωμένες στο έδαφος με υψηλής ποιότητας μεταλλικά στριφόνια, αλλά και μεταξύ τους! Και το σκοινί είναι αρκετά χοντρό. Δεν μπορείτε να βγείτε από αυτή την κατάσταση! Ποτέ! Και ο Catnoir θα γίνει ξανά ο πραγματικός του εαυτός... όλοι θα μάθουν τώρα ποιος είναι πίσω από αυτό το γατίσιο κουστούμι!», σαρκάζει με ευχαρίστηση τον Catnoir. Εκείνος βγάζει ένα ανησυχητικό επιφώνημα και τα μουστάκια του χαμηλώνουν. Την κοιτάζει θυμωμένος. Κι εγώ επίσης. Εκείνη ανταποδίδει με ένα ενοχλητικό ύφος απαξίωσης.
«Η απόφαση είναι δική σας!», λέει ακόμα πιο ευχαριστημένη.
«Ναι! Αυτό είναι Trucy! Συνέχισε έτσι!», ακούγεται σαν από μακριά η φωνή του Hawkmoth... Κοιτάω τον Catnoir. Τα μάτια του αστράφτουν από την αμφιβολία και τον φόβο, όμως συμφωνούν. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Και όπως προστατεύει ο Catnoir εμένα, οφείλω να τον προστατεύσω κι εγώ. Το πιο επικίνδυνο είναι να μαθευτεί η ταυτότητά του. Ιδιαίτερα στον Hawkmoth! Πρέπει να τον προστατεύσω! Αυτό θα έκανε κι εκείνος για μένα. Μην ανησυχείς Catnoir! Δεν ήρθε ακόμα η στιγμή της αποκάλυψης!

«Ωραία Trucy! Νίκησες! Θα παίξουμε το παιχνίδι σου!», λέω εγώ και γυρνάμε ταυτόχρονα κοιτώντας την κατάματα. Αυτή χαμογελάει και ξεκινάει:
«Το παιχνίδι έχει ως εξής! Θα σας κάνω πέντε ερωτήσεις και εσείς αναγκαστικά πρέπει να μου απαντήσετε με ειλικρίνεια! Μετά το σκοινί θα λυθεί μαγικά και εσείς θα μπορέσετε να σηκωθείτε και να με αντιμετωπίσετε, ξανά! Αν όμως δεν απαντήσετε με ειλικρίνεια, τότε θα γίνετε αγάλματα και όλος ο κόσμος θα μάθει ποιοι πραγματικά είστε! Διότι θα πάρω τα miraculous! Και σίγουρα, δεν σας συμφέρει αυτό!», εγώ για μια στιγμή μένω παγωτό, αλλά η αλήθεια είναι ότι το περίμενα... κοιτάω τον Catnoir για άλλη μία φορά και αυτός φαίνεται εξοργισμένος με την παγίδα της Trucy. Την κοιτάει με μεγάλο εκνευρισμό, η έκφρασή του είναι χαρακτηριστική και το βλέμμα του εκρηκτικό. Το δαχτυλίδι τρεμοπαίζει ξανά. Ο Catnoir ζορίζεται. Πρέπει να τελειώνουμε με αυτό. Γρήγορα!
«Τρία λεπτά...», ψιθυρίζει ο Catnoir και με κοιτάει. Τα μάτια του ζητάνε απελπισμένα βοήθεια. Μην ανησυχείς Catnoir! Δεν ήρθε ακόμη η μέρα που θα χάσουμε!
«Εντάξει Trucy. Διαλέγουμε το παιχνίδι!», λέω κρύβοντας το άγχος και τις αμφιβολίες μου. Εκείνη χαμογελάει.
«Μπράβο Trucy! Τώρα ξεκίνα. Και όχι ανοησίες! Ρώτα κάτι χρήσιμο! Ξέρεις εσύ», ακούγεται ο Hawkmoth και τώρα χαμογελάει ευτυχισμένος με την παγίδα μας...
Ερώτηση 1!», φωνάζει η Trucy και νιώθω την καρδιά μου να προσπαθεί να βγει από το στήθος μου από την αγωνία, «Catnoir! Ποιο είναι το ονοματεπώνυμό σου στην πραγματική σου ζωή;», λέει η Trucy με τεράστιο θράσος.
«Δεν γίνεται να ρωτήσεις κάτι τέτοιο!», ουρλιάζω εγώ, φανερά ενοχλημένη. Εκείνη με κοιτάει με μεγάλη ευχαρίστηση.
«Εγώ δεν υποσχέθηκα τίποτα! Μπορώ να ρωτήσω οτιδήποτε θέλω!», λέει και νομίζω πώς κοκκινίζω ολόκληρη. Από τη μία με ανακούφιση που δεν πήγε σε εμένα αυτή η ερώτηση, αλλά από την άλλη αυτό είναι μεγάλη πονηριά! Παρόλα αυτά ταιριάζει γάντι στον χαρακτήρα της!
«Έτσι κι αλλιώς σε λίγα λεπτά λήγει ο χρόνος μεταμόρφωσής σου! Οπότε τί φοβάσαι; Το ίδιο δεν σου κάνει;», συνεχίζει εκείνη και εγώ αρχίζω να φορτώνω. Ο φόβος έχει κυριεύσει τα μάτια του. Σιωπή. Νέκρα.