Captured Heart✔️

Simula

Simula

"Therese!" I heard his voice not far away from me but before I can see clearly his face, I already fell on the ground.

Sunod sunod ang putok ng mga baril pero nananatiling nakapikit ang mga mata ko. I felt a strong arms carrying me away from the shooting place. Gusto kong buksan ang mga mata ko para makita kung sino ang bumubuhat sa akin ngayon, but even though I tried to, it's not enough to see the man's face.

My vision were blurred pero nang mahagip ko ang kulay berde niyang mga mata na mabilis lumingon sa akin ay naging panatag na ako. I know I am safe right now. Unti-unting nawawala sa pandinig ko ang mga tunog ng putukan mula sa pinanggalingan namin kanina.

I am still shaking from what happened, mula noon pa man ay hindi na bago sa akin ang mga pananakot dahil sa negosyong mayro'n si Daddy, but this time it became worst na talagang pinuntirya na nila ako nang hindi ko nalalaman.

I know that I am crying right now pero hindi ko maibuka ang bibig ko just to comfort this man infront me, his blue eyes obviously show his fear, anger and worry towards me, he keep on calling my name and waking me up but I can't move my hands and fingers to reach him.

Hindi nagtagal ay nawala siya sa harapan ko at napalitan ng mga taong 'di ko kilala, my eyes are half awake but my body feels numb because of the incident. I saw a two girls wearing a white dress with a face mask, tingin ko'y isang nurse because I just saw an oxygen tank and an injection that woman is currently holding. Pilit kong inikot ang mga mata ko to find the man earlier.

Kamusta kaya siya? Sana'y wala siyang natamong bala mula kanina. Alam kong siya iyon at hindi ako magkakamali because I know that he's always protecting me wherever I go, kahit na ilang beses ko na siyang pinagtatabuyan dahil naiinis ako sa presensya niya. Who would've thought that after what just happened, I suddenly think of his condition.

I woke up because of a beeping sound, naghintay muna ako ng ilang segundo bago naging malinaw ang paningin ko. White ceiling was the first thing I saw, then seconds later I realized that I was currently lying in the hospital bed.

Babangon na sana ako when the door suddenly open. It reveals Zayns' face, my long time boyfriend. Napangiwi ako nang mabilis siyang lumapit sa akin at yumakap.

"H-hey, you're hurting me Zayn!" Asik ko, hindi ko alam kung bakit ako naiinis na nakikita siya ngayon dito.

"I've heard what happen to you!" I just roll my eyes to him at napabaling sa boquet of roses na nasa kamay kanang kamay niya, napansin niyang doon ako nakatingin.

"Oh, I brought you flowers, hope this might lessen the pain that you feel right now" Pinakita niya sa akin ito saka naman ako tumango.

"Yeah, thank you" ngumiti siya at inilagay sa bedside table ang bulaklak, hinila niya ang isang monoblock chair 'di kalayuan sa kama.

"I'm w-worried about you babe, If Marianne didn't call me I wouldn't know that they attacked you earlier!" Si Marianne, one of my bestfriend, kasama ko siya kanina nang mangyari ang pag-atake. Mabuti na lamang ay agad ko siyang napaalis bago pa magkaroon ng barilan.

"It's ok Zayn, walang may gusto sa nangyari kanina besides, kaunting galos lang ang nakuha ko, except sa tumama ang ulo ko sa sahig, I didn't know that I passed out earlier. Hindi naman ako natamaan ng bala, buti nalang."

"Iyan na nga ba sinasabi ko eh, matagal ko nang sinasabi sayo na ako na maghahatid sayo pauwi! Si Tito lang naman ang may ayaw!" Tumayo siya mula sa pagkakaupo at pabalik balik ang paglalakad.

"What? So sinisisi mo pa si Dad ngayon? Really?" Inis ko siyang tinitignan at napatigil naman siya sa ginagawa at tumingin sa akin, ang badtrip niyang mukha ay mabilis napalitan ng kalmadong itsura.