One of Two Kinds

#12 Αν φύγεις τώρα θα σκοτωθείς

Το έδαφος δεν κινείται πια και δεν πέφτουν πράγματα από τα ράφια. Όλα έχουν σταματήσει. Και μαζί τους φαίνεται να έχει σταματήσει και ο χρόνος. Το ξέσπασμα θυμού μου πέρασε. Τώρα όμως έχω έναν άλλο λόγο να πανικοβάλλομαι... ΦΙΛΑΩ ΤΟΝ ΙΑΣΟΝΑ!

Στην αρχή τον ένιωσα να ξαφνιάζεται με την επιπόλαια κίνηση μου αλλά σχεδόν αμέσως ανταποκρίθηκε στο φιλί. Αυτό είναι καλό σημάδι έτσι; Τοποθέτησε το ένα του χέρι πίσω από τον λαιμό μου μέσα στα μαλλιά μου και το άλλο το ακούμπησε στην μέση μου τραβώντας με απαλά πιο κοντά του. Παρόλο που εγώ τον φίλησα πρώτη είχε πλέον τον απόλυτο έλεγχο και απλά αφέθηκα στο άγγιγμά του έχοντας τα χέρια μου τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό του. Τα χείλη του ήταν απαλά και σε πλήρη αρμονία με τα δικά μου.

Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ έτσι... Ξέρετε εκείνο το κλασσικό "πεταλούδες στην κοιλιά" συναίσθημα; Νόμιζα ότι υπήρχε μόνο στις ταινίες. Κι όμως τώρα ένιωθα κάτι πολύ περισσότερο από πεταλούδες. Ξαφνικά η όλη φάση άρχισε να είναι πολύ έντονη για να την διαχειριστώ. Όλο μου το πρόσωπο και τα σημεία όπου είχε τα χέρια του έκαιγαν. Για την ακρίβεια όλη αισθανόμουν να έχω πάρει φωτιά. Τα πόδια μου ένιωθαν αδύναμα και μου είχε κοπεί η ανάσα. Δεν περίμενα ποτέ το πρώτο μου φιλί να είναι τόσο... Δεν μπορώ καν να το περιγράψω.

Με μια απότομη κίνηση διέκοψα το φιλί μας και έκανα ένα βήμα πίσω ώστε να ξαναβρώ την ανάσα μου. Ο Ιάσονας φαινόταν επίσης επηρεασμένος αλλά εγώ το είχα φτάσει σε καινούργιο επίπεδο. Όλα αυτά ήταν άγνωστα για εμένα. Κανείς ποτέ δεν με είχε ξαναγγίξει με τέτοιο τρόπο. Και τότε σκέφτηκα πόσες κοπέλες μπορεί να έχει φιλήσει ο Ιάσονας στο παρελθόν. Έχει ξεκάθαρα εμπειρία σε αυτόν τον τομέα ενώ εγώ δεν ξέρω τίποτα. Κι αν φιλάω απαίσια;

Καθώς υπεραναλύω τα πράγματα όπως πάντα ξυπνώ και θυμάμαι που βρίσκομαι. Αναπνέω πλέον κανονικά αλλά η καρδιά μου ακόμη τρέχει σαν τρελή. Ο Ιάσονας απλά στέκεται απέναντί μου και με κοιτά μπερδεμένος.

"Τι ήταν αυτό;" ρωτάω απαιτώντας να μάθω πως τολμά να με κάνει να νιώθω όλα αυτά τα συναισθήματα μαζί.

"Τι ήταν πιο;" επιστρέφει την ερώτηση άνετα.

"Γιατί με φίλησες;"

Βγάζει ένα μικρό γελάκι και με κοιτά με ένα "πλάκα κάνεις;" ύφος.

"Αν θυμάμαι καλά εσύ μου όρμηξες"

Ανοίγω το στόμα μου για να μιλήσω αλλά τι κλείνω καθώς δεν έχω τι να πω.

"Δεν σου... όρμηξα" απαντώ τελικά ενοχλημένη.