Κάθομαι στον καναπέ του σαλονιού. Η μαμά μου έρχεται από την κουζίνα με έναν δίσκο στα χέρια της και αφήνει στο τραπεζάκι μπροστά μου ένα ποτήρι νερό για εμένα και έναν ελληνικό καφέ για την ίδια.
Φαίνεται να κατάλαβε την σοβαρότητα της κατάστασης. Κάθεται κάτω και με κοιτάει. Το αίσθημα του φόβου που νιώθει είναι φανερό. Στοίχημα ότι υποψιάζεται τι θέλω να της πω. Δεν θα της το φέρω σιγά. Είναι πολύ αργά για αυτό.
"Πότε σκόπευες να μου πεις ότι είμαι το Άβαταρ;" λέω αποφασιστικά μπαίνοντας αμέσως στο ψητό.
Το στόμα της ανοίγει ελαφρώς στο άκουσμα των λέξεων που μόλις βγήκαν από το στόμα μου αλλά προσπαθεί όσο μπορεί να κρύψει την σύγχυσή της.
"Αθηνά... εγώ..." προσπαθεί να πει αλλά την σταματάω.
"Ή ότι η μάγισσα κολλητή σου χρησιμοποιούσε την μαγεία της πάνω μου χωρίς την θέληση μου;"
Τα μάτια της γουρλώνουν και με κοιτάει σαν να είδε φάντασμα. Δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη.
"Βασικά... Άσε με να μαντέψω. Δεν σκόπευες να μου πεις τίποτα από αυτά. Έτσι δεν είναι;"
Ξέρω ότι είμαι σκληρή μαζί της και ούτε εγώ η ίδια δεν με αναγνωρίζω. Πρώτη φορά της μιλάω τόσο απότομα. Αλλά δεν μπορώ να αντιδράσω αλλιώς. Δεν μου έκρυψε απλά κάποιες δυνάμεις. Μου έκρυψε το τι ήμουν.
Εκείνη φταίει που πίστευα πάντα ότι είμαι ένα κοινωνικό απόβλητο επειδή ποτέ δεν συσχετιζόμουνα με άλλα άτομα τις ηλικίας μου. Θα ήταν αδύνατο. Δεν είμαι σαν αυτούς.
"Μα... μα πως;"
"Δεν ήμουν σε καμιά Έλενα μαμά. Από το μυαλό μου την έβγαλα. Κοιμήθηκα στο σπίτι ενός συμμαθητή μου. Εκείνος μου είπε όσα εσύ δεν μπόρεσες όλα αυτά τα χρόνια."
"Αθήνα δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τον οποιοδήποτε με αυτό το μυστικό."
"Πως μπορείς να μου μιλάς για εμπιστοσύνη αυτήν την στιγμή;" λέω υψώνοντας άθελά μου την φωνή μου.
"Ήσουν το άτομο που εμπιστευόμουν παραπάνω αλλά εσύ ποτέ δεν με εμπιστεύτηκες."
"Φυσικά και σε εμπιστεύομαι."
"Τότε πες μου..." κάνω μια παύση προτού συνεχίσω.
"Είσαι δαμάστρια;"
Με κοίτα για άλλη μια φορά έκπληκτη.
Περνάνε λίγα δευτερόλεπτα και σαν το παίρνει απόφαση παίρνει μια βαθιά ανάσα και απαντάει.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
One of Two Kinds
FantasyΗ Αθηνά είναι ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι. Η ζωή της είναι ο ορισμός του φυσιολογικού. Αυτή η ζωή όμως δεν προοριζόταν ποτέ για αυτήν. Δεν της ταίριαζε. Κι αυτό γιατί δεν είναι ένα κοινό κορίτσι. Είναι διαφορετική με τρόπους που κανένας δεν θα μπορούσε...
