One of Two Kinds

#16 Είμαι μονόκερος!

"Εε Χρήστο!" φωνάζω για να με ακούσει όταν τον βλέπω από μακριά να μπαίνει στην τάξη.

Σταματάει και γυρνά προς το μέρος μου, συνοφρυώνοντας τα φρύδια του. Λογικό αφού πρώτη φορά του μιλάω.

"Ήθελα να σε ρωτήσω κάτι" λέω όταν φτάνω μπροστά του.

"Αχαμ" λέει ενώ σηκώνει το ένα φρύδι και με κοιτάει με περιέργεια.

Μου φαίνεται ότι δεν το σκέφτηκα πολύ καλά. Δεν έχω ιδέα πως να του το πω.

"Εμμμ... " ξεκινάω αλλά δεν συνεχίζω ποτέ.

Ξαφνικά βλέπω τον Ιάσονα να έρχεται και να στέκεται δίπλα μου και αισθάνομαι μια ανακούφιση.

Τον σκουντάω στα πλευρά ώστε να αναλάβει εκείνος, γιατί αν περιμένουμε από εμένα... σωθήκαμε.

"Πες στον Χρήστο τι θέλαμε να τον ρωτήσουμε" του λέω.

Με κοιτάει βαριεστημένα.

"Τι θέλαμε να τον ρωτήσουμε;" ρωτά δήθεν ανήξερος.

Κρατάτε με γιατί θα του ορμήξω!

Τον κοιτάω με εκνευρισμό ελπίζοντας να σταματήσει τις βλακείες και να με βοηθήσει. Αλλά φυσικά δεν το κάνει. Εντωμεταξύ ο Χρήστος μας κοιτάει λες και είμαστε φρικιά.

"Καλά όπως θες!" είναι το τελευταίο πράγμα που του λέω πριν απευθυνθώ πάλι στον Χρήστο.

"Χρήστο... Εε εγώ ήθελα απλώς να εεμ σε ενημέρωσω ότι..." σταματάω για λίγο να σκεφτώ και εκείνος κουνά το κεφάλι του πάνω κάτω περιμένοντας να τελειώσω επιτέλους την πρότασή μου.

Είμαστε σε δημόσιο χώρο. Δεν μπορώ απλά να μιλήσω ελεύθερα για φωτοδαμαστές και φωτοδάμασμα.

"Μου αρέσει πολύ η φ-φωτιά! Ναιι και έχω εε... έναν ΑΝΑΠΤΗΡΑ, όπως κι εσύ, αλλά εγώ δεν ξέρω πως να τον ανάψω και γι' αυτό θέλω να μου δείξεις πως! Σήμερα!" λέω και παίρνω μια βαθιά ανάσα ανακούφισης.

Ουαου καλύτερα δεν θα μπορούσα να το έχω εξηγήσει.

Το ύφος του και όλη η στάση του αλλάζει στο άκουσμα αυτών που μόλις είπα. Είναι πολύ σοβαρός και θυμωμένος θα έλεγα.

Γυρνάω και κοιτάω τον Ιάσονα ανήσυχα. Φαίνεται να περιμένει κι αυτός μια απάντηση.

Ο Χρήστος ρίχνει μια ματιά γύρω του στα παιδιά που μπαίνουν στην τάξη.

"Στο προαύλιο!" μας λέει και μας προσπερνάει.

Αφού κοιταχτούμε περιέργα αρχίζουμε να τον ακολουθούμε. Ο Ιάσονας ξεφυσάει.