Ang Kuya kong Sikat (A CN Blue Fan Fiction)

Chapter 22

Chie’s Note: Annyeong haseyo! Sorry talaga kung irregular ang updates ko sa AKKS. Pero kahit na ganon pa man, ikatutuwa ko kung patuloy niyo pa ring babasahin. :) Hihi. O sige, Chapter 22 na tayo. :D Enjoy this chapter beloved readers! ^^

Oo nga pala, natutuwa naman ako sa mga comments niyo, nakakapagpataba ng puso at nakaka-encourage sa akin na sumulat. Yiee. Kayo insipiration ko! :)) Keep those comments coming! I'll be waiting for them. Nakaka-enjoy basahin e! :D

P.S : Si Min Hyuk oppa sa kanan ^__________^ Kyaaaa. Look into his eyes daw! Mga lovely biases diyan! taas buhok! xD haha. 

Chapter 22

 

~ Yvette’s POV

                 Umaga na naman. Thank you po Lord, dinugtungan niyo po ulit ang buhay ko. *smile* Alam niyo ba? Minsan nagtataka na ako kung totoo ba yung sinabi nung doctor dati na malapit na akong mamatay kasi may Leukemia ako. E panong hindi? Ni hindi yata ako sinabihan kung hanggang kailan na lang itatagal ng buhay ko. Kaya ayan tuloy, bawat sasapit yung gabi na matutulog ako, hindi mawala yung takot ko na baka kinabukasan hindi na ako magising. Nakakabahala… Hindi man lang kasi ako makapagpapaalam ng maayos kay Kuya at kila Jong Hyun kung abutan man nga ako ng kamatayan ko habang tulog ako. Pero ‘wag naman sana. *fingers crossed*

                May kumakatok sa pinto. Alam ko na kung sino. *smile* Hindi nga ako nagkamali, si Jong Hyun yung pumasok at lumakad papunta sa akin. Look at his dimples. Shemay. Hindi pa rin ako masanay-sanay. >////<

                “Good morning, Yvette” bati niya ng nakangiti at naupo sa may side ng kama ko. “Did you sleep well?” tanong niya.

                Naging every day routine na ni Jong Hyun na dumaan sa kwarto para personal na batiin ako sa umaga at magpaalam na pupunta na siya sa filming nila o kahit saan man siya pupunta. Nakakahiya kasi kagigising ko lang at mukhang may morning stars pa ko tsaka tulo laway, tapos siya nakaligo na at bihis na bihis na haharap sa akin. xD Haha!

                Tumango ako, “Ne. So, what’s your project for today oppa?” tanong ko ng naka-smile.

                “We’ll gonna film again” sagot niya at binend yung ulo niya sa may shoulder ko. “And I think it will end soon. We finished filming the climax a week ago”

                Tumango-tango ako, “Arasseo. Don’t tire yourself too much, Jong Hyun oppa” at hinimas ko yung ulo niya. Shemay. Kinilig naman ako sa ginawa ko na yun. >////<

                Totoo na ‘to. Totoo na ang lahat sa amin ni Jong Hyun oppa. We’re not in a false relationship anymore. *smile* Ang sarap sa feeling na hindi na kailangan pang i-hold back yung nararamdaman mo para sa taong mahal mo, na you’re giving all you have para sa kanya. In simple ways na kaya mo para mapasaya siya. It feels really nice. >///<

                Kahit alam kong nasa bingit na ako ng kamatayan… Nagbigay sa akin ng lakas ng loob at pag-asa ang mga salitang binitawan ni Jong Hyun ng magkatapatan na kaming dalawa nung isang gabi. Tama naman yung sinabi niya, gagawa kami ng mga magandang ala-ala hangga’t magkasama kami. I won’t be minding my nearing death. Kailangan kong mag-focus sa present, sa kung ano meron ako. *smile*