ตอนที่ 3
.
.
.
.
.
"ครับ ไม่เป็นไรครับ"
"ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับ"
"ครับ เราเข้าใจ ขอให้คุณแม่คุณหายไวๆนะครับ" ยุนกิวางสายจากอาจารย์ซังมิน คนที่นัมจุนต้องสวมรอย ทุกอย่างเป็นไปตามที่พวกเขาวางแผนไว้ เราบีบให้ภรรยาของเขาไม่มีตัวเลือกสุดท้ายซังมินก็ต้องไปทริปที่พวกเขาจัดทำขึ้นมาหลอกๆ โดยเหตุผลที่ซังมินให้กับทางมหาลัยที่เรียกตัวเขาไปทำงานว่าแม่ป่วยต้องเลื่อนวันเริ่มงานไปหนึ่งอาทิตย์ แน่นอนว่าระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ซังมินหายตัวไปเราปิดคดีไม่ได้แน่ๆ หลังจากเขากลับมาเขาจะได้จดหมายเชิญจากมหาลัยอื่นที่อยู่ต่างเมือง จากนั้นองค์กรจะจัดการให้เขาไม่กลับมาขวางการทำงานของพวกเราเอง
"เราอาจจะต้องใช้เวลาแฝงตัวให้นานหน่อยสำหรับคดีนี้เพราะงั้นเรากับยุนกิจะต้องไปอยู่หอใน" จีมิน
"กูก็ต้องไปเป็นยามจริงๆงั้นหรอ ไม่เอานะโว๊ย" โฮซอก
"ใช้ความสามารถหน่อยสิครับ แค่สบตาก็สั่งคนให้ทำตามความต้องการได้แล้ว" นัมจุน
"เออว่ะ"
"แกล้งโง่ได้เนียนดีนะครับ" นัมจุนว่าจบก็ลุกไปชงโกโก้ที่ครัวโดนไม่สนใจโฮซอกที่อ้าปากด่าอยู่ข้างหลัง
เป็นจีมินที่ต้องคอยปรามทุกคนให้เลิกทะเลาะกันอีกครั้ง พออยู่ด้วยกันนานวันเข้าพวกเราก็มีตีกันบ้าง แต่เชื่อเถอะว่าพวกเราเหมาะที่จะอยู่ด้วยกันที่สุดแล้ว
.
.
.
.
.
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนกิจกรรมรับน้องของมหาวิทยาลัยจบลง จีมินและยุนกิยังคงแสร้งเป็นนักศึกษาได้อย่างดีและไม่มีใครสงสัย นัมจุนทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีจนแทบไม่ต้องห่วงและสุดท้าย แม้จะค้านไม่อยากทำหน้าที่ที่ได้มอบหมายมากแค่ไหนแต่โฮซอกกลับทำมันได้ดีเยี่ยมเกินกว่าใคร ตอนนี้ข้อมูลที่เรารวบรวมได้ส่วนใหญ่ก็มาจากโฮซอกเกือบจะทั้งหมด แม้ว่าตัวจีมินเองจะคลุกคลีและใกล้ชิดกับตัวนักศึกษามากที่สุดก็ได้เพียงแค่เรื่องที่ถูกเล่ามาปากต่อปากเท่านั้น ก็นะ เขาทำให้คนพูดความจริงได้ไม่เท่ากับโฮซอกหรอก
