***อ่าน talk ด้านล่างด้วยนะคะ สำคัญมาก***
.
"แอปเปิ้ลไหม"
เงยหน้าจากหนังสือที่อ่านก็เจอคนคุ้นเคยเดินมาพร้อมกับจานผลไม้ พยักหน้ารับคำเบาๆแต่ก็ไม่ได้ขยับตัวแต่อย่างใด ก้มหน้าสนใจหนังสือในมือต่อ
"นี่" เห็นคนตัวสูงเอาแต่ก้มหน้าสนใจหนังสือ จีมินก็ใช้ส้อมจิ้มแอปเปิ้ลยื่นไปตรงหน้า จองกุกมองสักพักตั้งใจจะหยิบมากินเอง แต่มือเล็กก็ชักมือกลับ
"เดี๋ยวป้อน" รอยยิ้มหวานของคนข้างๆทำจองกุกหยุดนิ่ง มองเข้าไปในดวงตาใส หาบางอย่างจากคนตัวเล็ก
"ทำอะไรกันอยู่จ๊ะเด็กๆ" ทั้งสองมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งคนมาใหม่เอ่ยทัก
"สวัสดีครับคุณน้า" จีมินยกมือไหว้ภรรยาเจ้าของบ้านที่เขาอยู่ตอนนี้อย่างนอบน้อม
"น้าอะไรกันล่ะลูก แม่บอกกี่ครั้งแล้วห้ามเรียกแบบนี้"
"หะๆ ครับ" จีมินเหลือบมองคนตัวสูงที่ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากหนังสือบนตัก เหอะ
"ว่าแต่วันนี้จีมินอยู่ทานข้าวกับแม่ได้รึเปล่า"
"ต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีวันนี้ผมมีนัดต้องทำโปรเจค"
"อย่างนั้นหรอ อ่า ไม่เป็นไรไว้วันหลังก็ได้ ยังไงวันนี้คุณนายปาร์คก็อยู่ ลูกอยู่ไม่ได้ก็เอาแม่ไว้แล้วกัน"
"ขอโทษอีกทีนะครับ"
"ไม่เป็นไรลูก ยังไงแม่ฝากบอกคุณปาร์คด้วยละกันว่าวันนี้ขอยืมตัวภรรยาท่านวันนึงนะ"
"ฮะๆ ครับ"
"งั้นคุยกันตามสบายนะลูกแม่ไม่กวนแล้ว" จีมินพยักหน้าให้คนอายุมากว่าก่อนจะเอ่ยลาเลยเพราะสักพักเขาต้องกลับแล้ว จองกุกมองคนตัวเล็กที่มองตามแม่ของเขาไปจนสุดสายตา มือหนาเลื่อนไปหมายจะหยิบแอปเปิ้ลตรงหน้า
เพล้ง!
"โทษที พอดีมือมันลั่น" แววตาใสและท่าทางนอบน้อมหายไปทันทีที่บริเวณสวนหน้าบ้านมีเพียงเขาสองคน
