"จองกุก"
.
.
.
.
"ใช่จริงๆด้วย" ไม่คิดว่าการมาเดินตากแอร์เล่นวันนี้จะทำให้เจอเพื่อนเก่า นัมจุนเห็นคนที่เดินผ่านมาท่าทางคุ้นๆพอเดินเข้าไปใกล้ๆก็ใช่คนที่คิดเอาไว้ โชคดีจริงๆที่เจอจองกุกวันนี้ เมื่่ออาทิตย์ที่แล้วเพิ่งนัดกันกับเพื่อนร่วมรุ่นจะไปสังสรรค์พอดี
"นัมจุน.."
"ว่าไงจองกุกไม่เจอนานหล่อขึ้นหรือป่าวเนี่ย"
"ฮาๆ งั้นมั้ง มึงเป็นไงบ้างล่ะ"
"ก็ดี เพิ่งเปลี่ยนงานใหม่ชีวิตดีขึ้นเยอะเลย มึงล่ะกับจีมินยังคบกันอยู่ไหม"
"ก็ คบอยู่....."
"ดีเลย งั้นห้ามพลาดเลยนะ ขอเบอร์มึงไว้หน่อย เพื่อนกลุ่มเราบ่นคิดถึงพวกมึงทุกคนเลยนะ" หลังจากได้ช่องทางติดต่อกันแล้ว สองหนุ่มคุยกันจนลืมเวลาตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน หลังจากเรียนจบต่างตนก็ต่างแยกย้ายกันไปตามทาง สองปีแล้วที่พวกเขาไม่ได้เจอกัน แน่นอนว่าต้องย้อนวันวานกันหน่อย สถานที่สุดโปรดสมัยเรียนก็ไม่พ้นคาราโอเกะเพราะกลุ่มพวกเขาร้องเพลงเพราะกันเกือบทุกคน
.
"จองกุก กินไรมาหรือยังจีมินทำของโปรดจองกุกไว้เยอะเลยนะ"
"กินแล้ว"
"งั้นหรอ... แล้ว.."
"ง่วงแล้วขอตัวนะ"
ปัง
มีเหุผลอะไรบ้างนะที่ทำให้คนเราหมดรักกัน....
อยากหลอกตัวเองเหมือนกันว่าจองกุกอาจจะเหนื่อย แต่หลอกตัวเองมาหลายเดือนแล้ว ทำไมจะไม่รู้ว่าจองกุกคงหมดรักจีมินแล้ว อยากจะไปให้ไกลไม่ให้เขาทำร้ายจิตใจแต่หัวใจมันไม่ยอมฟัง หวัง หวังว่าสักวันจองกุกจะกลับมารักกันเหมือนเดิม แต่ยิ่งนานวันยิ่งเจ็บทำไมถึงได้หมดรักกันง่ายๆแบบนี้นะ ทำยังไงหรอ อยากทำบ้างจะได้ไม่เจ็บไม่ร้องแบบนี้
จีมินลงมือเก็บกับข้าวเงียบๆน้ำใสๆไหลออกจากตาช้าๆ ได้แต่ยิ้มให้กับความโง่งมของตัวเอง อีกไม่นานแล้วสินะ เวลาของ 'เรา' จะหมดแล้ว
