sometimes i just can tell to deaths

Dear Robin Williams,

Sevgili Robin Williams,

Annem dün okula geri dönmemle ilgili fikrimi sordu. Kelimelere dökemedim ve sadece "Fark etmez," dedim. İki kelime ve bir cümleden öte olarak bakarsak 'Carpe diem'e uyup hayatımı yaşamaya başlamam gerektiğini düşündüm. Bugün öğlen civarı yeni bir liseye başvuracağız. Eski okuluma dönmek konusunda kaygılarım vardı, bilirsin, Harry için başsağlığı dileyip duran insan sürüsü veya beni işaret ederek acıyarak bakanlar.

Bunun için annemle yeni okul kararına vardık. Bu aslında Harry'nin de bir dönem boyunca okuduğu okul, ama Harry'nin ölümünden haberdar olan fazla olacağını sanmıyorum.

Onu özlüyorum, her şeyden çok. İnsanlar geçeceğini, başkasını bulacağımı söylüyor. Ama ben başkasını istemiyorum, Robin, ben onu istiyorum. Ona sarılmak ve sesini duymak istiyorum. Geçen gün bir kutu dolusu resmimizi buldum, resimler aynı değil. Sadece dik dik bakıp gülümsüyorlar, yüz hatları haraket etmiyor.

Aslında onun resimlerine bakmak acı verdi diyebilirim, ama yüzünü unutmaktan korkuyorum. Zamanında her bir ayrıntısını kafama kazıdığım yüzünü unutmak istemiyorum. Onu unutmak istemiyorum. O unutulası bir insan değildi, inan bana.

Bunu senin sinema dünyasında bıraktığın etkiyle örneklendirebilirim. Bütün film camiyasını sarstın ve harika filmlerinle etkilendin; Bazen güldürdün, bazen ağlattın. Harry ile her zaman mutluyduk diyemem. Ölmeden birkaç hafta önce aramız nane limon olmaya başlamıştı. Bunun yanı sıra kavga ettiğimiz ama hemen gerisinden barıştığımız oluyordu.

Birbirimizi seviyorduk, Robin. Hem kötü olaylar olmasa, iyi olay diye bir şey kalmaz.

Sevgilerimle, Louis.