𝐒𝐇𝐈𝐍𝐞𝐞 𝐆𝐇𝐎𝐒𝐓 𝐈𝐈

●°4●°

-Tak w ogóle gdzie idziemy?- zapytałam rozglądając się po obu stronach.

-Sam nie wiem, mamy całą wieczność na poznawanie nowych i ciekawych miejsc, więc może już zaczniemy?- zapytał unosząc brew

-Cały świat chcesz zwiedzić?- zapytałam, a on przytaknął

Westchnęłam i uśmiechnęłam się pod nosem. To był szalony plan, ale muszę przyznać, że kiedyś to było moje marzenie. Cóż może Jonghyun ma rację. Teraz jako, że już nie żyjemy..mamy całą wieczność przed sobą. Niby jak inaczej możemy ją spędzać.

-A co z odkryciem prawdy? Co z moimi wspomnieniami?- zapytałam

-Przecież mówiłaś, że już tego nie chcesz- powiedział zatrzymując nas. Odwrócił mnie w swoją stronę i zmusił bym na niego spojrzała. Widziałam w jego oczach  zmartwienie i żal.

-Noo tak, ale coś mnie ciągnie do tego by poznać swoje dawne życie- przyznałam mając mętlik w głowie

-Nic na siłę, ale moim zdaniem powinnaś odpuścić. Chcesz cierpieć?- zapytał, a ja przygryzłam dolną wargę

-Nie wiem czego chce- przyznałam cicho

Wtedy przez chwile między nami zapadła cisza, którą przerwał pojawiający się obok nas chłopak, a właściwie mężczyzna.  Przechodził przez ulice i zatrzymał się przy nas by zadzwonić do kogoś. Gdy spojrzałam na jego twarz poczułam, że skądś go kojarzę. Wykorzystując to , że ten mężczyzna mnie nie widzi podeszłam do niego bliżej i przyjrzałam się jego twarzy. 

-Poznajesz go?- zapytał mnie Jonghyun

-Wydaje się znajomy...Wiesz chyba go kojarzę ze szpitala. Jak umarłam to wybiegając z sali chyba go widziałam ...ponoć stracił ukochaną- powiedziałam i usłyszałam jak mężczyzna dodzwonił się do jakieś kobiety

-Minho, co się stało, nie mogę się dodzwonić do Mendy?

-Pani Kim...ona nie żyję. Miała wypadek i zmarła dziś rano. Przepraszam, ze nie zadzwoniłem wcześniej, ale każdy z nas jest nadal roztrzęsiony...Nie wiem jak powiem o tym chłopakom. Oni się załamią...