Pauwi na kaming anim ngayon sa Manila. Ilang araw din nagpaulit ulit yung panaginip niya. The first time I saw him like that ang gusto ko lang is mafeel niyang di siya nag-iisa. Pinatabi ko siya saken sa mga sumunod na araw. Nagtataka pa siya nung una kung bakit pero sabi ko na lang gusto ko siyang katabi. He doesn't know na tinabihan ko siya that night kasi nauna akong magising sa kanya. Hihintayin ko siyang mag-open up.
Kung titingnan mo si Edie, hindi naman makikita sa kanya na ang lalim ng sugat niya ehh. You really can't tell what's going on to a person not unless you've known them for so long.
Edie's PoV
"Dhie ok ka lang?"
I smiled at her. "Yeah. I'm fine Mhie"
To be honest. I'm... not okay. For the past days, palagi kong napapanaginipan si papa nung panahong inaatake siya bago siya mamatay. Yung panahong wala akong magawa. The times when all I can do was cry. Then my mom, na nakilala ko via pictures and albums also comes into my dreams but I can't even talk to them, even if I wanted to.
Masaya ako na may matatawag na akong mama sa mama ni Myra but madami pa rin talagang tanong sa utak ko. Why do all these things have to happen to me? Pwede bang maghirap na lang kami but in exchange, makakasama ko sina papa? I don't care about money. All I want is my family.
Naputol ang pag-iisip ko nang hinawakan ni Myra yung kamay ko
"I'm gonna tell you honestly, I know there's something bothering you. Pero hindi kita pipiliting mag-open up. Wag mo lang sanang kakalimutan na andito ako, girlfriend mo na handang makinig sayo"
"Thank you Mhie. For understanding. Sorry din"
Umiling naman siya
"Hindi mo kailangang magsorry sa bagay na hindi mo naman talaga kasalanan. Wag ka lang sanang matatakot mag-open up"
"Soon Mhie. I promise. I love you"
"I love you too Dhie"
Edie's PoV
Pagkahatid ko kay Mhie, hindi pa muna ako umuwi. Pumunta ako sa palagi kong tinatambayan kapag magulo utak ko. Kitang kita dito ang buong lugar namen. Nakatanaw lang ako sa paligid habang tahimik na nag-iisip.
Pano kaya kung buhay pa si mama at si papa? Masaya kaya sila para saken? Will they be proud of what I've become? Kung mas matanda kaya ako nung panahong inatake ang tatay ko naagapan kaya? Buhay pa kaya siya hanggang ngayon?
"Hay" yun na lang nasabi ko. Napakadaming tanong sa utak ko, wala namang makakasagot kundi ako. Sana lang magawa ko nang sabihin kay Mhie kung anong nararamdaman ko.
Hindi sa wala akong tiwala sa kanya. Kaso problema ko to ehh. Ako to. Ako lang din naman makakatulong sa sarili ko. Pero nagpapasalamat ako sa kanila ni mama... mama. Napapangiti na lang ako sa tuwing tatawagin kong mama ang mama ni Mhie. Coz for the first time, I can call someone my mom. Hindi man siya tunay kong ina, naramdaman ko naman sa ilang araw na anak ako sa kanya.
Ang saya sa pakiramdam pero may kirot pa din na hindi ko man lang natawag ang sarili kong ina na mama...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
