Always Have, Always Will: In the deep night, I would always think of You

-Sixty Eight-

Chapter 68

November 19, Monday

Nathalie’s Point of View

Ano kayang meron? Nag-text kasi si Vene sa akin na sa roof top daw kami magkita. May okasyon ba ngayon na hindi ko alam? Baka mamaya meron. Oh my! Ganun na ba talaga kapangit nang memory ko para hindi ko matandaan? Kasi parang ang gara. Hindi naman kami sa roof top kadalasan nagkikita. Normally, sa classroom. Magkaklase naman kasi kami. So Ano nga talaga?

Ewan ko. Kinakabahan ako. Nakaka-tense ang hangin dito. Baka matigok ako dito sa kaba. Wah. Para akong timang na palakad-lakad. Paikot-ikot lang naman ako. Gaano katagal na ba akong naghihintay dito? Tiningnan ko yung watch. Huwat? Isang minute palang? Bakit pakiramdam ko eh isang oras na ang nakakalipas. Ganun ba talaga ang feeling? Ang weird kasi.

Narinig ko ang marahan na pagbukas nung pinto. Vene! Ano ba kasing meron at dito niya trip makipagkita. Magkaklase naman kami. Paglingon ko, ibang tao ang nakita ko.

“An--- Chace.”

“Nathalie...”

“Magpapahangin ka ba? Ano... aalis nalang ako kung gusto mo? Baka kasi maka-istorbo ako sa iyo.”

Hala! I-tetext ko nalang si Vene na sa ibang lugar nalang. Ang gara naman kasi kung maaiwan kami ni Chace dito ng kaming dalawa. Ang awkward lalo pa at naaalala ko yung naging pag-uusap namin nung isang araw. Tumanggi siya sa tulong ko.

“Hindi na kailangan. Sa totoo lang, kakausapin kita kaya ka nandito ngayon.”

Kakausapin niya ako. So ibig sabihin... pakana ni Vene ito? Ano kaya ang ginawa niya? At bakit kailangan akong kausapin ni Chace. Kinabahan tuloy ako lalo. Ano kaya iyon?

“Ayaw mong umupo muna? Mangangawit ka.”

Hala. Natulala ba ako? Nakaupo na kasi siya bigla. Anyways, uupo na. Pagkaupo ko, yumuko lang ako. Doon lang ako sa kuko ko nakatingin. Hindi ko siya magawang tingnan ng deretso kasi ewan ko. Nahihiya kasi ako.

“Nathalie, yung tungkol sa sinabi nung isang araw...”

“Ah, yun ba? Kalimutan mo na iyon. Sorry. Sorry.”

“Sa totoo lang, napag-isipisip ko na... tanggapin ang tulong mo.”

Napatingin ako bigla sa kanya. Nagulat kasi ako doon sa sinabi niya. Tinatanggap na niya? Payag na siya na tulungan ko siya?

“Ta-talaga?”

Tumango siya. Ewan ko. Hindi ko na napigilan ang sarili ko na ngumiti.

“Okay lang ba sa iyo?”

“Oo naman. Ako yung nag-alok. Thank you!”

“Sa-salamat rin.”

Tumayo ako at lumapit ako sa kanya. Pakapalan na ito ng mukha. Hinawakan ko yung kamay niyang walang semento: ang future niyang alas. Sinisiguro ko iyon.

“Te-teka. San tayo pupunta?”

“Ano ka ba? Sa doctor mo muna... start na tayo ngayon.”

“Se-seryoso ka?”

“Oo naman. Bawat oras ay mahalaga. Dapat itong sulitin. Okay?”

“Si-sige. I-ikaw bahala ah.”

Feeling ko ngayon ay ang saya-saya ko. Dahil ba gustong-gusto kong makatulong? Masyado ata akong mabait para maging masaya sa pagtulong sa kapwa pero basta napakasaya ko pagkatapos kong marinig na pumapayag na siya sa sinabi ko. Thank you sa nasa itaas dahil pinagbago niyo ang niya! Thank you talaga.