Fallen Angel

Hoofdstuk 1.6

Dit zou eigenlijk een dubbel xl vervolg worden maar er is helaas iets tussen gekomen.

Dus ik plaats alvast dit stuk voor mocht ik vandaag toch niet de tijd vinden om het af te werken en als wel hoop ik vanavond het tweede deel te kunnen plaatsen.

XOXO cami

27/01 Gecorrigeerd.

DEEL 1

Het duurde een lange tijd voordat de tranen op waren.

Met haar hoofd nog altijd onder het dekbed probeerde ze krampachtig om de slaap te vatten.

Want ze wou niks anders dan dat de ochtend zou aanbreken en ze dit klote huis kon buiten lopen.

Maar ze woelde en draaide in haar bed tot ze de gedachte aan slaap uiteindelijk opgaf.

Ze sloeg het dekbed van haar en ging rechtop zitten tegen het hoofdbord.

Haar ogen namen voor een kort moment de tijd om te wennen aan de donkerheid.

Voordat ze zich zuchtend voorover boog en haar tablet uit haar nachtkastje nam.

Ze bekeek het ene YouTube filmpje na de ander, maar toen ze twee uur later nog altijd niet slaperig was besloot ze om haar neus in haar wiskunde boeken te steken.

Dit was altijd al gegarandeerd een manier voor haar om in slaap te komen als ze op school was.

Maar alle wortel sommen op de wereld lukte het vannacht niet  om dat voor elkaar te krijgen.

Ze zou tot haar afschuw waarschijnlijk voor het eerst een negen halen voor haar wiskunde toets die middag.

Het was tenminste iets positiefs dat uit deze nacht zou komen.

De uren waren nog nooit zo langzaam voorbij getikt.

Haar hoofd vertikte het om tot rust te komen.

Dus toen de wekker om zeven uur ging was ze nog altijd klaar wakker en sleepte zich moeizaam van haar bed.

Ze kleedde zich aan, pakte haar tas in voordat ze met een kop koffie ongeduldig op Marciano wachtte.

Toen klokslag acht uur eindelijk het berichtje binnen kwam waar ze op gewacht had stormde Maya de trap af naar beneden.

En sloot de voordeur met een knal achter zich dicht alhoewel ze wist dat ze daarmee de hele huis zou wekken.

Een donkere gevoel van voldoening trok door haar vermoeide lichaam heen bij de gedachte daaraan.

Ze stapte Marciano's auto in en sloeg ook nu weer de deur met een klap dicht.

Als hij haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek en kalm zei:

"Jij ook een goede morgen.

Ik neem aan dat dit een niet al te subtiele manier van je is om me mee te delen dat je nog altijd boos op me bent?"

"Wat?

Waar heb je het in godsnaam over?"

"Onze ruzie gisteren."

Ze wuifde zijn woorden achteloos weg:  "Ik ben niet meer kwaad op je."

Hij nam haar voor een kort moment zwijgend op voordat hij geïrriteerd zei:

"Wel, het zou attent van je zijn geweest als me dit had kunnen meedelen in een berichtje of misschien zelfs persoonlijk tijdens de twintig keer dat ik je gebeld heb.

Het zou me een slapeloze nacht bespaart hebben."

"Ziet het er uit alsof ik geslapen heb?"

Snauwde ze nu net zo boos terug.