Fallen Angel

Hoofdstuk 1.5

Deel 2 veel lees plezier

Twintig minuten later en Maya zat tegenover haar vader aan de eettafel  terwijl ze met haar vork in de bord spaghetti voor haar draaide.

Ze bracht de pasta net naar haar mond als ze hem met een glimlach hoorde zeggen: "Het kleurtje staat je goed "

Voor een kort moment keek ze rond zich heen om te zien tegen wie hij het had.

Voordat het eindelijk door drong dat hij zijn woord naar haar gericht had.

Wat logisch was aangezien er niemand anders aan tafel zat met een andere haar kleur.

Ze glimlachte zwak en zei: "Dank je "

Als ze aarzelend haar vork weer richting haar mond bracht en het vol stopte om een gesprek met hem te mijden.

Dat duurde niet lang want ze had de volgende vork nog niet opgeheven of hij vroeg:
" Hoe oud ben je nu eigenlijk?"

Ze  fronste kort terwijl ze reikte naar het glas cola voor haar en na een  slok te nemen met meer moed dan ze voelde, antwoordde: "Zestien."

Maya  probeerde zich krampachtig op haar eten te concentreren, maar ze kon  het gevoel niet weg schudden dat er iets stond te gebeuren.

Hij had die bedenkende blik in zijn ogen die haar altijd doodsangst bezorgde.

Ze  richtte haar blik weer op haar bord en hoopte dat ze voor de rest van  de maaltijd genegeerd zou worden, maar het was overduidelijk niet haar dag want haar  vader zei nu peinzend: "Zestien. Jeetje de tijd vliegt. Je bent bijna  een vrouw."

Ze knikte hem met een mond vol spaghetti toe.

Terwijl ze haar hart probeerde te kalmeren toen hij zijn aandacht op Daamin richtte.

Haar reactie op zulke simpele vragen was belachelijk vooral aangezien ze van haar vader kwamen.

Toch kon ze zichzelf er niet van weerhouden om het tegen te houden.

Elke keer weer vroeg ze zich af wat er achter zat.

Of hij misschien wist dat ze spijbelde.

Een vriendje had. Dat iemand hem verteld heeft dat ze op een plek was waar ze niet hoorde te zijn.

Want het was onmogelijk dat hij plots vergeten was wanneer ze geboren is.

Het  was niet aan de eettafel dat ze er achter kwam wat er achter die vraag  schuil ging,
maar rond middernacht toen haar twee oudere broers naar  huis waren vertrokken en zij en Rafi zich ieder hadden terug getrokken  in hun kamer.

Ze was op weg naar de badkamer om haar tanden te poetsen als ze hoorde hoe de stilte zijn stem naar boven droeg.

"Ze is oud genoeg Mila."

Maya verstijfde op haar plek terwijl ze zich fronsend afvroeg wie er oud genoeg was.

Het antwoord liet niet lang op zich wachten toen haar moeder zei: "Ze is zestien, geen zesentwintig."

"Exact  zestien, als ze oud genoeg is om interesse te tonen in make-up en haar  verf is ze oud genoeg om zich in conservatievere kleren te kleden."

"Maar dat is niet hetgeen jij voorstelt Omar. Je wilt dat ze een hoofddoek op doet."

Maya voelde zich onmiddellijk verstijven bij het woord hoofddoek.

Hadden ze het over haar?

Ze wouden dat zij een hoofddoek op deed?