SERÇE

36. BİR TANIDIK

Bahar tek kelime etmeden ayağa kalkıp odadan çıktı. Gıcık birine benziyordu. Bana laf sokacak bende  karşısında susacak biri değildim ama O beni öyle biri gibi sanıyordu galiba...
 
 
Ama yanılıyordu...
   
  
Kafamı olumsuz anlamında sallayıp kızlara döndüm.

"Sen onun kusuruna bakma yenge onun bu aralar sinirleri bozuk." (Nesrin)
  
     
Kafamı olumlu anlamında salladım.
Elife geri döndüm. Diğer kızlar kendi aralarında konuşmaya başladılar. Nergis ve Nesrinin gözüde bendeydi.
 
   
"Düğünün nasıldı Canım fotoğrafların var mı?" Diye sordum.

 
"Evet odamdalar. Gel sana göstereyim." Dedi ve ayağa kalkıp benide ayağa kaldırdı. Birlikte odadan çıkıp Başka bir odaya geçtik. Ben yatak odalarına girmeye çekinsemde Elif zorla kolumu çekip beni odasına soktu. Kanepeye oturup Elifi izledim. Çekmeceden fotoğrafları ve Albümünü  çıkarıp yanıma geldi. Önce normal fotoğraflara baktım. Hemen hemen her hallerini çekmişlerdi. Hem kınada hemde düğününde...

"Ay abla o gün bir stres vardı üzerimde kalpten öleceğim sandım bir an."

"Neden bak çok güzel olmuş düğünün. Kınanda iyiymiş. Aaay burda ne kadar tatlısın." Dedim. Barışa olan bakışı çok güzeldi.
   
 
Elifle elimdeki fotoğrafa  bakarken Elif bir süre sonra Başka  bir fotoğraf getirdi önüme.
  
  
"Abla Bak burada az daha barışın üzerine düşecektim. Allahtan barış elimi tutuyordu."
  
  
"Aferin barışa öyleyse. Kınanda ağlamışsın." Dedim gülerek. Yüzünde kırmızı duvağı olsada ağladığı belli oluyordu.

"Evet."

O haline biraz üzüldüm başka fotoğraflara baktım.

"Elif Ailenle hiç fotoğraf çekindin mi?" Diye sordum. Bu soruyu sorarken çekindim aslında. Üzülmesini istemiyordum.

  
"Evet burada bak. Gerçi çok yakın değiller ama Fotoğrafımız var Çok şükür. "

"Iyi çıkmışsınız." Dedim. Dediği gibi pek yakın gibi durmuyorlardı. Onlarada hak veriyordum. Kızları başka bir adama kaçıp onları arkalarında bırakmıştı ama Elif Barışı seviyordu. Sırf Aileler anlaşamıyor diye Kızlarının mutluluğuyla oynuyorlardı.  Kızları evlenirken Böyle bir günde yinede onu yalnız bırakmasalar daha güzel olurdu.

"Biliyor musun Arada bu fotoğrafa bakıyorum. Barışla kaçtıktan sonra bunların olacağını biliyordum ama yinede bazen içim acıyor."

"Aileni Özledin değil mi?"

"Evet Özledim. Evlendikten sonra bir defa yanlarına gittim. İki gün yanlarında kaldım. Üçüncü gün  Barışı arayıp beni almasını istedim."  Dedi gözünden bir damla yaş aktı.

Gözünde ki yaşı sildim.

"Neden?"

"Bana davranışları... Beni istemiyorlardı yanlarında abla. Sesli olarak söyleyemiyorlerdi ama anlıyordum işte."

"Sen sadece sevdin Elif. Barışı sevmen onunda seni sevmesi suç değildi. Siz sadece evlenip birlikte yaşlanmak istediniz. Buna mecbur kaldınız. Onlar Eskilerden  böyle  gördükleri için bağrına basamıyorlar seni ama zamanla herşey unutulur. Eskisi gibi olursunuz sadece zamana ihtiyacınız var."

"Ama Ben adlarını kötüledim abla."

"Elif Takma kafana canım bunları. Onlar ne olursa olsun senin ailenler. Seni zamanla seni affedeceklerdir. Sen mutlu ol ki onlarda senin mutlu olduğunu görsün. Sana belli etmezler belki ama Mutlu olduğun için onlarda mutlu olurlar."

   
 
"Beni Affedeceklerini düşünmüyorum. Benim yüzümden  laf yediler abla. Babam unutmaz bunu. Beni eskisi gibi görmez artık."