Περπάτησα στους δρόμους της Ρώμης για λίγη ώρα και πήρα ένα ταξί για να πάω πίσω στο ξενοδοχείο. Ο Στέφανος ήταν εξαφανισμένος. Δεν ξέρω τι έπαθε. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά μαζί του.
Μόλις έφτασα στο ξενοδοχείο μπήκα στο δωμάτιο μου και έβγαλα τα ρούχα μου, γέμισα την μπανιέρα ζεστό νερό και βυθήστικα μέσα.
Όταν το νερό είχε πλέον κρυώσει αποφάσισα να βγω, φόρεσα το μπουρνούζι μου και μόλις ξάπλωσα στο κρεβάτι με πήρε ο ύπνος.
Άκουσα χτυπήματα στην πόρτα και άνοιξα τα μάτια μου. Σηκώθηκα με βαριά καρδιά και όταν άνοιξα την πόρτα αντίκρυσα τον Στέφανο μπροστά μου.
«Γιατί δεν είσαι έτοιμη; Θα πάμε για ποτό. Και γιατί ανοίγεις έτσι την πόρτα;» μπήκε στο δωμάτιο μου κύριος λες και δεν έγινε τίποτα και έκατσε σε μια καρέκλα.
«Νυστάζω» μουρμούρισα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου ξανά κλείνοντας τα μάτια μου.
Ένιωσα το κρεβάτι να βουλιάζει και η ανάσα του χτύπησε τον λαιμό μου κάνοντας με να ανατριχιάσω.
«Στέφανε» ψιθύρισα μόλις ένιωσα τα χείλη του να αγγίζουν τον λαιμό μου.
«Μου αρέσει να ακούω το όνομα μου από τα χείλη σου» σκόρπιζε φιλιά στον λαιμό μου και ένιωσα το χέρι του μέσα από το μπουρνούζι μου. Απομάκρυνα το χέρι του και έκατσα σταυροπόδι κοιτάζοντας τον.
«Τι νομίζεις ότι κάνεις;»
«Τι νομίζω ότι κάνω;»
«Εξαφανίστηκες έτσι ξαφνικά χωρίς να μου εξηγήσεις τι έπαθες, και τώρα έρχεσαι και κάνεις λες και δεν συμβαίνει τίποτα»
«Μα δεν συμβαίνει κάτι, απλά κάτι θυμήθηκα»
«Μάλιστα» σηκώθηκα εκνευρισμένη, πήρα μια φόρμα και μια μπλούζα στο χέρι και πήγα στο μπάνιο κλειδώνοντας την πόρτα. Εύχομαι μέχρι να βγω να φύγει. Ηλίθιε! Που θα μου πεις εμένα κατι θυμηθηκα.
Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα κλεισμένη εκεί μέσα, πάντως όταν αποφάσισα να βγω τον βρήκα ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου να βλέπει τηλεόραση. Χαλαρός και αρακτός.
Είχε βγάλει και τα παπούτσια! Θα κάνω φόνο. Τέλος.
«Μπορείς να φύγεις; Θέλω να κοιμηθώ» του είπα χωρίς να τον κοιτάξω.
