Στέφαν
"Στέφανε σταμάτα" μουρμούρισε.
"Δεν θέλω" απάντησα ειλικρινά.
"Έχω δουλειά" είπε και απομακρύνθηκε από κοντά μου.
Πέρασα τα χέρια μου στη μεση της σταματώντας την.
"Πρώτα θα σε εξετάσω"
"Δεν είναι ανάγκη σου λέω. Είμαι μια χαρά."
"Έχεις ζαλάδες, είσαι χλωμή και μου λες είσαι καλά. Δεν φεύγεις από εδώ αν δεν σε εξετάσω πρώτα." της είπα αυστηρά.
"Ωραία. Πάμε στο..." άρχισε να λέει όμως την διέκοψα.
"Θα σε εξετάσω εδώ." της είπα και παραξενεύτηκα που δεν αρνήθηκε.
Της είπα να με ακολουθήσει. Μόλις μπήκαμε στον προσωπικό μου χώρο έκλεισα την πόρτα.
"Γιατί έκλεισες;" με ρώτησε απότομα.
"Ε πως θα σε εξετάσω;"
"Μπορείς και με την πόρτα ανοιχτή"
"Όχι δεν μπορώ"
"Με καθυστερείς Στέφαν"
Στέφαν; προτιμώ να με φωνάζει Στέφανο. Ακούγεται ωραία από τα δικά της χείλη.
"Βγάλε την μπλούζα σου"
"Έλα μου;"
"Τι δεν κατάλαβες γατούλα;" την ειρωνεύτηκα.
"Μου κάνεις πλάκα έτσι;"
"Σε περιμένω. Σιγά το πράγμα. Την μπλούζα σου είπα να βγάλεις όχι τίποτα άλλο. Δεν θα σε δω γυμνή με το σουτιέν θα δε δω. Τι φοβάσαι; Εκτός κι αν δεν φοράς" της είπα παιχνιδιάρικα.
"Αν νομίζεις ότι φοβάμαι η ντρέπομαι κάνεις μεγάλο λάθος" μου απάντησε και κάθισε πάνω στο κρεβάτι που το χρησιμοποιούν για να εξετάζουν ασθενείς. Εγώ το χρησιμοποιώ για άλλες δουλειές. Το βλέμμα της έπεσε πάνω στο κουτί με τα τσιγάρα μου.
"Καπνίζεις;"
"Όταν δεν είμαι καλά και το έχω ανάγκη."
"Κάπνιζα και εγώ πριν μερικά χρόνια" μου είπε μετά από λίγο. Αυτό δεν το περίμενα η αλήθεια είναι.
"Τι με κοιτάς; το σταμάτησα."
"Γιατί άρχισες να καπνίζεις;" την ρώτησα με περιέργεια.
"Καλύτερα να εξαρτάσαι από αντικείμενα παρά από ανθρώπους. Τα αντικείμενα δεν φεύγουν από κοντά σου, ούτε σε πληγώνουν."
"Και γιατί το σταμάτησες;"
"Πλέον έμαθα να μην εξαρτώμαι από τίποτα και από κανέναν." μου απάντησε ενώ κοιτούσε το κενό.
