Στέφαν
Μόλις έφυγε από μπροστά μου έδωσα μια γερή γροθιά στον τοίχο.
"Θα την σκοτώσω!" μουρμούρισα εκνευρισμένος.
"Τι κάνεις εκεί ρε;" με ρωτάει ο Πολ.
"Βαράω τον τοίχο." φώναξα.
"Καλά κάνεις. Άντε γιατί πολύ αέρα έχει πάρει."
"Το ξέρω." είπα και συνέχισα μέχρι που κατάλαβα τι είπε. "Τι λες ρε μαλάκα;"
"Εγώ τι λέω ή εσύ; Ηρέμησε ρε. Γιατί κάνεις έτσι;" μου απάντησε και ήρθε δίπλα μου.
"Γιατί κάνω έτσι; με ρωτάς γιατί;" φώναξα γεμάτος θυμό.
"Την προσέβαλες Στέφαν. Και σου ξεκαθάρισε με πλάγιο τρόπο ότι δεν πρόκειτε να σου κάτσει."
"Καμία γυναίκα δεν μπορεί να μου αντισταθεί. Μπορώ να έχω όποια θέλω και δεν θα πήγαινα με αυτή την...την...δεν είναι έστω όμορφη."
"Έλα τώρα Στέφαν, μην λες μαλακίες. Η έξωτερική της εμφάνιση βάζει κάτω όλες εκείνες που πηδάς. Και μόλις σου έδειξε το επίπεδο και την ανωτερότητα της με τα χαστούκια που σου έδωσε. Και μην νομίζεις ότι δεν είδα που κοιτούσες."
"Τι εννοείς;"
"Τα μάτια σου ήταν έτοιμα να βγούν πάνω στο στήθος της."
"Δεν φταίω εγώ γι' αυτό. Το βλέμμα κάθε άντρα θα έπεφτε εκεί." δικαιολογίθηκα αμέσως.
"Θα περάσετε υπέροχα μαζί." αστειεύεται και τον κοιτάω αγριεμένος.
"Σκάσε μαλάκα." απάντησα και ξαφνικά σταμάτησε να γελάει.
"Λοιπόν κόψε τις μαλακίες και ζήτα της συγγνώμη." μου λέει σοβαρός.
"Δεν πρόκειτε να..."
"Στέφαν, θα δουλεύετε μαζί πλέον. Δεν σηκώνει τσακωμούς η δουλειά σας. Δεν είναι παιχνίδι, είναι ζωές ανθρώπων. Ρίξε μια φορά τον εγωισμό σου και ζήτα συγγνώμη." με μαλώνει ο φίλος μου και σκέφτομαι σοβαρά τα λόγια του.
Έφυγα από την αίθουσα και άρχισα να κατευθύνομαι προς το γραφείο μου. Πρέπει κάπου να βγάλω τα νεύρα μου. Το συντομότερο δυνατόν. Άνοιξα την πόρτα και άρπαξα το κινητό μου που το είχα αφήσει πάνω στο γραφείο μου. Πληκτρολόγησα τον αριθμό της Καθριν και απάντησε αμέσως. Της είπα μόλις έρθει να πάει στις τουαλέτες του νοσοκομείου και να με ειδοποιήσει. Μερικά λεπτά αργότερα ένιωσα το κινητό μου να δονείται. Βγήκα από το γραφείο μου και άρχισα να κατευθύνομαι προς τις τουαλέτες.
