Από τη μία δεν έχω άλλη επιλογη. Από την άλλη δεν θέλω να τον έχω πάνω στο κεφάλι μου να μου λέει συνέχεια πως αν δεν ήταν αυτός να με βοηθήσει θα γινόμουν μούσκεμα. Ήδη έχω κάνει εικόνα στο μυαλό μου και εκνευρίζομαι μόνο που το σκέφτομαι.
"Δεν θέλει σκέψη ρε κοπέλα μου! Τελείωνε κατέβα η βροχή δυναμώνει." η φωνή του με εβγαλε από τις σκέψεις μου.
Δεν απάντησα.
Κατέβηκα από το αμάξι και μπήκα γρήγορα κάτω από την ομπρέλα του. Κλείδωσα το αυτοκίνητο μου και τον κοίταξα.
"Επιτέλους!" με ειρωνέυτηκε.
Ήμασταν τόσο κοντά κάτω από την ομπρέλα για να μην βραχούμε και δεν ήμουν σε θέση να του απαντήσω.
"Θα βραχείς έλα πιο μέσα." μου είπε και πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση μου τραβώντας με κοντά του για να με προφυλάξει από την βροχή. Η ανάσα μου κόπηκε μόλις με κόλλησε πάνω του. Με το άλλο χέρι κρατούσε την ομπρέλα. Αρχίσαμε να περπατάμε γρήγορα προς την είσοδο του νοσοκομείου. Δεν πήρε το χέρι του στιγμή από τη μέση του. Ένιωθα να διαπερνά ένα ρίγος το σώμα μου.
Από το κρύο θα είναι!
Μόλις περάσαμε την είσοδο και μπήκαμε πήρε το χέρι του από την μέση μου για να κλείσει την ομπρέλα.
"Βράχηκες;" με ρώτησε.
"Εε..όχι. Εσύ τι θα κάνεις," τον ρώτησα αμήχανα δείχνοντας το πουκάμισο του που ήταν μούσκεμα. Είχε κολλήσει πάνω του τονίζοντας ακόμα περισσότερο το γυμνασμένο σώμα του.
"Έχω άλλο πουκάμισο μαζί μου." μου απάντησε και μου γύρισε πλάτη. Άρχισε να περπατά αλλά η φωνή μου τον σταμάτησε.
"Στέφανε!"
Σταμάτησε απότομα και γύρισε κοιτάζοντας με. Άρχισε να με πλησιάζει και ένιωσα ένα κόμπο στο στομάχι.
"Στέφανε;" αναρωτήθηκε "Έχω να ακούσω να με φωνάζουν με αυτό το όνομα εδώ και χρόνια."
"Ήθελα να σου πω..." άρχισα να λέω αλλά μια φωνή με διέκοψε.
"Γειά σου όμορφη!"
Ο Έρικ.
Με αγκάλιασε αδιαφορώντας για το ότι βρισκόταν σε νοσοκομείο και είμαστε μπροστά απο κόσμο.
Και συγκεκριμένα τον Στέφανο.
Έκανα να γυρίσω το κεφάλι μου να τον δω αλλά ο Έρικ εκείνη την στιγμή έσκυψε να με φιλήσει στο μάγουλο. Τα χείλη του ακούμπησαν στην άκρια των χειλιών μου. Αποτραβήχτηκε σαν να μην έγινε τίποτα και με κοίταξε.
