Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Maraming salita ang pumapasok sa isip ko.
Maraming senaryo ang na-i'imagine ko.
Maraming bagay bagay ang naririto.
Kasalanan ko ba o sadyang ganito na?
Nakatingin ako sa bulletin board. Tinitignan ang grado ko at 'saka ang grado ng mahal ko.
Pero parang gumuguho ang mundo ko sa nakikita ko. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o magagalit o malulungkot. Ang daming emosyon na hindi ko man lang malaman kung ano ang gagamitin ko.
We used to be enemies pagdating sa grado. I love challenges. I love games; but this one? I don't know.
Nakita kong nangunguna ang aking pangalan samantalang ang kaniya ay pangalawa na.
Pero parang mali eh. Ayoko nitong nararamdaman ko. Ako lagi ang pangalawa kahit saan mo tignan. Ako lagi at hindi ko sya malamangan.
Hindi ko alam. Pero feeling ko sinandya niya ito.
Alam kong alam niya na gustong gusto ko ang posisyong iyan. Hindi lang dahil para sa akin. Kun'di para sa magulang ko. Palagi nila akong kinukumpara sa mga anak ng kaibigan niya na puro nangunguna sa klase.
'Eto na nga. Nangunguna na ako. Dapat masaya ako. Pero hindi eh. Naaawa ba siya sa akin?
Hindi porket mahal namin ang isa't isa ay ganito na. Hindi ako sanay, ayoko nito.
Bigla akong may naramdamang umakbay sa akin kaya napatingin ako.
Si babe, "congrats, my love!" Masayang wika niya.
Pero hindi ako nagsalita at hinila siya papunta sa garden.
Lame man kung ako'y inyong tignan. Pero ganito ang naiisip ko. Hindi ko alam. Hindi ako sanay. Parang may mali.
"Oh, why the sudden move? Are not you happy? You look disappointed?"
Tinitigan ko siya.
Tama ba ang akala ko o sadyang ito na talaga? Pero parang mali talaga. Tanggap ko na namang hanggang doon lang ako sa pwesto kong ilang taon kong hawak.
"What happened? Bakit bumaba ang rank mo?" tuwirang banggit ko sa kaniya.
Kibit balikat lang ang ginawa niya at ginulo ang buhok ko habang nakangiti.
Hinawakan ko ang kamay niya na ikinabigla niya. "Did you do that on purpose?"
"No, of course." Deretsong sabi niya.
"Then why the hell na nalamangan kita?!" Seryosong sabi ko na tinawanan niya lamang. Really? Anong nakakatawa dun?
"Hey. You deserve that. You worked hard for that so believe it or not. Yes. Nalamangan mo ako! Congrats love!" Nakangiti niyang sabi.
"You really did that not on purpose?"
"Silly! Of course not. Why would I? I know that you don't like it. So bakit ko gagawin kung alam kong ayaw mo? Ayaw ng mahal ko?" Todo ngiti niya paring wika.
Damn his smiles!
"Bakit ako pa?" Out of nowhere na banggit ko.
"Huh? What do you mean?" Tanong n'ya.
"Out of all a million girls out there. Bakit ako pa?"
"Syempre ikaw lang naman ang Reyna na pumukaw sa puso ko." Tanging wika niya na tuluyang humaplos sa puso ko.
"Damn! Swerte ko talaga sayo."
"Syempre ako pa. Bukod sa gwapo na nga gwapo talaga!" Pagmamayabang niya.
"Sus! Gago kamo!"
"Hindi kaya! Gwapo kaya!"
"Tarantado ka, babe!"
"I love you, love."
"Sus gago! Syempre I love you too!"
'Yan, d'yan kami nagsimula. Sa pag-a'awayan na nauuwi sa lambingan. Ganiyan ako. Dito ako sanay. Kaya katulad ng nangyari kanina ay akala ko nagbago na. Akala ko. Ang tanga ko talaga. Paano ko magawang pag isipan ng gano'n ang tarantadong 'yon? Gago talaga at higit sa lahat gago talaga. HAHAHA!
