Życie za życie Reylo

VI

Dedykacja dla
dreams_are_dreams_

B E N

Zawsze chciałem osiągnąć coś na kształt zadowolenia z życia. Najpierw po kriomu marzyłem o zostaniu Jedi, potem karmiłem swoje aspiracje tym co najlepszego miałem, aby w końcu znaleźć się nad przepaścią. Karmiony  ideą wiecznie panującego światła, zapomniałem o ciemności. Siedziałem w nowoczesnym statku, patrząc na Rey. Gdyby nie ograniczenia ze strony klątwy, już byłbym w trakcie rozmowy o tym co się wydarzyło.

Exegol.

Wstałem gwałtownie, a uwaga Isabe i kilku innuch członków załogi skupiła się na mnie. Włosy lekko opadły mi na czoło, a po plecach przebiegły ciarki.
Przecież nie miałem prawa okazywać strachu. Byłem silny.

Kylo Ren, wciąż czekamy. Kiedy nas wskrzesisz?

Isabe trzymała dłoń nad moją głową. Szepty ucichły, a zastąpił je przyjemny szum.

- Dziękuję.

Padawanka nie cofneła jej jednak. Poczułem, że szuka czegoś w mojej pamięci. Nie mogłem się obronić, bo równałoby się to z powstaniem Palpatina i jego popleczników. Nakazano mi być tak blisko Mocy, lecz nią nie władać. Powściągnąłem emocje.

- Widzę w tobie wielki strach. - Isabe wróciła na miejsce, a ja opadłem na swoje.

Chciałem odnaleźć Złoty Kompas jak najprędzej.

I S A B E II

Nie wiedziałam czy mam to konsultować z Rey. Ujrzałam straszliwą przyszłość, choć pragneĺam przeszłości.
- Jesteś wyjątkowo uzdolniona. - mawiała Rey, lecz w tamtej chwili chciałem nie być.

- Mistrzyni. - znalazłam ją w towarzystwie R2D2. Oddelegowała go, a mnie kazała podejść.

- Co się dzieje Isabe? Wyczuwam zaburzenie Mocy.

- Pani, to nie było zamierzone. Przepraszam, że ci to mówię...

Przybrała poważny wyraz twarzy.

- Mów śmiało.

- Ben Solo nie nawrócił się po kres swych dni. - wypaliłam na jednym wydechu, zażenowana i roztargniona - Powróci do Kylo Rena...

- Dość! - machneła dłonią. - Czy zdajesz sobie sprawę o czym do mnie mówisz?

- Przysięgam, że wyznałam prawdę.

- Jeśli jesteś tego pewna... - emanowała smutkiem - Musimy być ostrożne.

- Wiem pani i błagam o wybaczenie.

Objeła moje drobne ciało ciepłym ramieniem.

- Jestem z ciebie dumna. Bądź wiecznie taka prawdomówna i...

- Kieruj się instynktem. - dodał ktoś z łącznika pomieszczeń.

Rey się roześmiała.

- Generale Dameron. - przywitałam się , a on wesoło mi zasalutował.

Wspomnienie.

Wielki barak otaczały trzy mniejsze oraz gruby płot. Nie pytałam matki gdzie nas zabiera. Trzymałam siostrę za dziecinną rączkę, sama będąc czternastolatką. Moje myśli biegły w około znoszczonego przez nijakich rycerzy Ren - domu. Zabrakło mi odwagi, aby obrobić braci i ojca, choć matka jako niezykle surowa osoba - parła na przód z zimną krwią. W jej oczach nie było nic, poza skupieniem. Przekroczyłyśmy drzwi wejściowe, a mężczyzna w okropnie dziwnej masce - właśnie zadał cios ostateczny naszemu sąsiadowi. Wezbrało się we mnie na wymioty, a Lussia zaczeła cicho szlochać. Usłyszał ją napastnik i wyciągnął ku nam dłoń w skórzanej czarnej rękawiczce. Lussia nadal płakała, a ja wiłam się z bólu. Cofnął rękę i nakazał szturmowcom mnie przyprowadzić do swojego statku. Matka nie oponowała.
Uciekłam więc, zawstydzona poczuciem bezradności wielkiej żony ,,króla hazardu", którą była dawniej. Kylo Ren nawiedzał mnie każdej nocy.

Pisać dalej?