Δεν ειχα καταλαβει καν οτι παρασυρθηκα απο τον υπνο μεχρι που ανοιξα τα ματια μου και ειδα οτι ηταν περιπου 5:30(λογω του ηλιου που εμπαινε απο το μικρο παραθυρο του δωματιου).
Σχεδον ξεχασα οτι ημουν δεμενη σε μια καρεκλα οταν προσπαθησα να τεντωθω και η πλατη μου τοξωθηκε. Δεν ηταν μεχρι που κοιταξα τον εαυτο μου οταν συνειδητοποιησα οτι δεν ημουν πια σε καρεκλα. Αντι γι'αυτο, εμεινα εκπληκτη που βρηκα τον εαυτο μου ξαπλωμενο σε ενα κρεβατι.
Πως στο διαολο κατεληξα εδω?
Μετακινηθηκα, επιασα τους καρπους μου για να δω οτι ηταν σφυχτα πιεσμενοι στους στυλους του κρεβατιου με ενα σκοινι δεμενο γυρω τους.
Πονεσα πολυ οταν ενιωσα τα σκοινια να βυθιζονται στο δερμα μου. Βογγηξα σε απελπισια, χωρις να θελω τιποτα αλλο παρα μονο να φυγω απο εδω.
Γιατι αυτα τα πραγματα παντα συμβαινουν σε μενα? Ο Θεος πραγματικα με μισει τοσο πολυ?
Ενιωσα το στομαχι μου να πεφτει στο πατωμα απο την ανησυχια που με ετρωγε ζωντανη. Θα βγω ποτε απο εδω? Θα πεθανω? Θα εχω την ευκαιρια να δω τους γονεις μου για αλλη μια φορα? Θα δω τον Dennis, την Carly ή ακομα και τον Justin ξανα?
Τα δακρυα ξανα ηρθαν στην επιφανεια, βλεφαριζοντας την αλμυρη ουσια που ικετευε να δραπετευσει. Δεν υπηρχε καμια περιπτωση να δειξω σε αυτους τους μπασταρδους αδυναμια.
Γυρνωντας το κεφαλι μου, ταραχτηκα απο το τσιμπημα που διεισδυσε στο μαγουλο και στο λαιμο μου λογω των βαθιων χαρακιων. Ενιωθα σαν να ηταν σε φωτια. Δεν μπορουσα να κανω κατι παρα μονο να δαγκωσω το χειλος μου για να κρατηθω απο την κραυγη μου.
Κλεινοντας τα ματια μου, αποφασισα οτι ηταν το καλυτερο να αφησω τον εαυτο μου να κοιμηθει για αλλη μια φορα. Ισως ο χρονος θα περνουσε πιο γρηγορα με αυτον τον τροπο.
Το δευτερολεπτο που ηρεμισα, σχεδον πηδηξα απο το δερμα μου τη στιγμη που ακουσα την πορτα να ανοιγει και ο μπασταρδος απο πριν μπηκε μεσα, με το ιδιο χαμογελο στο προσωπο του.
Αν δεν ημουν τρομαγμενη πριν, τωρα ημουν σιγουρα τρομοκρατημενη.
