Chapter1-5

3.3K 265 13
                                    

ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါတုန္းက ပရိေဘာဂဆိုင္ကိုသြားေတာ့ အညိဳေရာင္ဆိုဖာစံုလိုက္ကို ေတြ႔မိလိုက္တယ္။ အႀကီးႀကီးနဲ႔ ထိုင္လိုက္တာနဲ႔ သက္ေသာင့္သက္သာရွိမယ့္ ပံုစံေလး။ အဲ့ဒီမွာထိုင္လိုက္ရင္ လူတစ္တစ္ကိုယ္လံုးရဲ႕ တစ္ဝက္ေလာက္ကေတာ့ ဆိုဖာထဲ အိဝင္သြားမွာပဲ။
ေစ်းႏႈန္းကပ္ထားတာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ခင္ပြန္းကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

"ငါမင္းအတြက္အဲ့ဒါေတြကို မဂၤလာလက္ဖြဲ႔ အေနနဲ႔ဝယ္ေပးမယ္ေလ"

သူက ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကို တအံ့တၾသျဖစ္သြားတဲ့ပံုစံနဲ႔ ၾကည့္ျပီး

"အဓိပၸာယ္မရွိလိုက္တာ..." တဲ့။

အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ေကာ္ဖီေသာက္တဲ့ စားပြဲခံု ေလးကို စိတ္ဝင္တစားပံုစံနဲ႔ ၾကည့္ေနေလရဲ႕။

သူ ဘာမွမျဖစ္သလို ဟန္ေဆာင္ေနတယ္ဆိုတာက ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ သိေနရတဲ့ဟာကိုမ်ား......

အင္းေလ...ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ အဲ့လိုလုပ္ရံုကလြဲလို႔ ဘာမွျပန္ေျပာစရာေရာ လုပ္စရာေရာ မရွိတာေၾကာင့္ေနပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ျပီး ျပံဳးရံုေလးပဲ ျပံဳးေနမိလိုက္တယ္။

အမွန္တစ္ကယ္ကို သူ႔ကို တမင္တကာေထ့တာတို႔ ေမ်ွာ္ကိုးတာတို႔မလုပ္တတ္ဘူးဆိုတာ သူမွမသိပဲ။
ကြ်န္ေတာ္တစ္ကယ္ကို သူ႔အတြက္ တစ္ခုခုဝယ္ေပးခ်င္ေနခဲ့တာ......။

(T/N:အပိုင္းေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးကိုတိုပါတယ္ေနာ္။
ဒီstoryေလးကလက္ေတြ႔မွာေရာ ဒီထဲမွာေရာလံုးဝtragedyပါပဲ။)

Chapter 2

ကားဂိတ္ေရာက္တဲ့အခါ ဘတ္စ္ေပၚကေနဆင္းေတာ့ ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးလူလူပဲ အိမ္ျပန္လမ္းေပၚ ဆက္ေလ်ွာက္ေနခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနဝင္ခ်ိန္ရဲ႕ ေရႊအိုေရာင္သန္းေနတဲ့ ေနခ်ည္မ်ွင္တန္းေလးက သူ႔မ်က္ႏွာရဲ႕ အနားသတ္ေလးေတြကို ႏူးညံ့သြားေစသလိုပဲ။

ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မယ္ဆိုရင္
သူ႔ႏွာတံရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတိုင္းမွာ ခပ္ပါးပါးေမႊးညွင္းေလးေတြကိုေတာင္ ျမင္ေနရတယ္။

အသက္ 35 ႏွစ္ထိ မင္းကို ေစာင့္ေနမယ္ (Translation)(completed)Where stories live. Discover now