salazar // dramione

➳ yirmi iki

Düşünceler artık daha da dayanılmaz hâle gelmeye başlamıştı. Kafasını yastığına koyduğu zaman düşündüğü hiçbir şey artık uyutmuyordu. İçinde büyüyen endişeler kat be kat artıyor, kafasının karışıklığından ve düşüncelerinin savaşından uykulu da girse o yatağa uyuyamadan çıkıyordu. Tom'un da gözünden kaçmamaya başlamıştı bu. Salazar'la konuşmalarının ve kimliklerini ifşa etmelerinin üzerinden yaklaşık olarak bir hafta geçmişti. Bu bir haftadır Rowena, Salazar'dan kaçıyordu, Godric'le araları zaten olabileceği en kötü durumdaydı.

Uyumak için zorla kapatmış olduğu gözlerini hışımla açtı. Yatakhanede derin nefes seslerinden başka hiçbir ses yoktu. Arada sırada yanındaki yatakta yatan Aida'nın kıpırdanışının ve çarşafın çıkardığı hışırtının gürültüsü kulaklarının çınlamasına neden oluyordu. Lacivertin hüküm sürdüğü yatakhanede gezdirdi gözlerini. Buralarda geçirdiği ilk günlerinin heyecanını hissetti içinde. Nasıl da mutlu, umutlu ve heyecanlıydı. Öğrencilerinin rahat olabilmesi için her şeyi düşünmüş, erkeklerin kızları yatakhanelerde rahatsız edememesi için bir büyü bile üretmişti. Bunu ilk ürettiği zaman Salazar'ın suratında oluşan ifadeyi hatırlayabiliyordu. Düşüncelerinin bir kez daha oklarla onu göstermesi sinirini bozsa da geçmişteki hâllerini anımsıyor olmak gülümsemesine neden oluyordu.

Birbirlerinden kaçmadan ya da laf sokuşturmadan konuşmaları gereken şeyler olduğunun farkındaydı fakat ilk kez mantıksal yaklaşamıyordu. Duygusal olarak kaçmak istiyor, düşünmek istemiyordu. Başka bir beden olsa bile adamı gördüğü anda evdeymiş gibi hissediyordu. Bakışları aynıydı, içini görüyor; kendisini tamamen çıplak hissetmesine neden oluyordu. Gözlerini gözlerinden ayırmadan saatlerce durabilirdi.

Salazar'a karşı özlem ve sevgi içeren her düşüncesi içinde filizlenen korkusunun güçlenmesine neden oluyordu. Salazar'a karşı iyi bir şey hissetmemeliydi, hissedemezdi. Buraya eğlenmeye, duyguların fırtınasına kapılıp kaybolmaya gelmemişlerdi. Geçmişte yaşamadıkları aşkı kaçamak bir şekilde yaşamak için burada değillerdi. Büyücülük dünyasının geleceği ve kurtarılabilinecek yüzlerce can için buradalardı. Duygusal düşünmenin, içindeki küçük bir kalp çırpıntısına uyarak işleri berbat etmenin sırası değildi. Salazar'a aşkından ölüyor olabilirdi, mantığı bile yeri geldiğinde ona koşmasını söylüyor olabilirdi fakat bunu yapmayacaktı. Yapamazdı. Ne gelecekte ölecek olan insanın kanına elini bulayabilirdi ne de Tom'a ihanet edebilirdi.

Sevgiyi ve güvenmeyi öğretmek için çok uğraşmıştı. Çocuğun kendisini açtığı ve kendisine gerçekten güvendiği bir noktaya gelmişlerken yaptığı saçma bir hata ile her şeyin ilkinden de kötüye gideceğinden şüphesi yoktu. Bu alamayacağı bir riskti.

Buraya mutlu olmaya gelmemişti, buraya insanların hayatını kurtarmak için gelmişti. Geçmişte kalmış olan birkaç eksik hikayenin tamamlanması uğruna gelecektekilerden kendi hikayelerini yazma fırsatını ellerinden alamazdı. Kendisi kaçırmıştı ve bunu tamamlamak uğruna gelecekle oynamayacaktı.

En sonunda uyuyamayacağını fark ettiğinde doğruldu. Üzerindeki geceliğini değiştirmeden, sadece küçük bir hırka alarak ve çok ses çıkarmamaya özen göstererek yatakhaneden ayrıldı. Hava alması gerekiyordu. Biraz daha düşünceleri arasında böyle yatmaya devam ederse delirecek gibi hissetmişti.

Aynı zamanda hâlâ Nagini'nin gerçek kimliğini anlatmadığı ama anlatması gereken Godric vardı. Anlattığı zaman her şeyin birbirine gireceğini, Godric'in sakin kalamayacağını biliyordu. Ama ani bir hamle herkesin sonunu getirebilirdi. Bu da alamayacağı bir riskti. Godric, bekletmeyi sevmediği ama şu anda beklemesi gereken biriydi. Sıra ona da gelecekti. Zaten araları gergindi, böyle bir şeyi kendisinden saklamış olduğunu öğrenince büyük ihtimalle 'araları' olarak nitelendirilebilecek bile bir şey kalmayacaktı. Bu düşünce iyice rahatsız hissetmesine neden oldu. Tüm olayların tepesinde, herkesi ve her şeyi kontrol etmeye, her şeyin tıkırında gittiğinden emin olmaya çalışıyordu ve çok yorulmuştu. Aida yanındaydı, eğlendiği ve zaman geçirirken her şeyi unuttuğu biriydi fakat yaşadığı gerçek olayları bırakın, gerçek kimliğini bile kıza söyleyemiyordu. Aida için olmasa bile Rowena için aralarında geçilemeyecek olan bu sınır bir yerden sonra aralarında oluşabilecek bütün samimiliğe net bir çizgi çekebiliyordu.