"Öldürün o zaman." Duyduğum sert ve soğuk sesle irkildim. Sanki normal bir şeymiş söylüyormuş gibi bir çırpıda söylemişti. Bunların bana yardım etmelerini beklerken daha tehlikeli çıkmışlardı. Ölüm emri verilen adama bakıp vicdanımın sesine engel ol...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar...
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12.BÖLÜM "YÜZLEŞME"
Hayatta öyle anlar vardır ki hayatımız için önemli kararlar almamıza, hayatımızı değiştirmemize neden olur. İşte ben şimdi tam olarak o anlardan birinin içerisindeyim. Bir karar vermem lazım. Ya Seçkin'e güveneceğim ya da hiçbir zaman güven duygusunu ona karşı hissetmeyeceğim.
Önümde hızlı adımlarla yürüyen Seçkin'in aksine daha yavaş adımlarla onu takip ettim. O merdivenlerden inip salona ulaşırken ben hala merdivenlerdeydim ve başım öndeydi. Başımı kaldırıp salona bakmaya cesaret edemedim, korktum. Zaten korkudan tüm bedenim tir tir titriyordu.
Sonunda ben de salona ulaştığımda ve içimdeki son cesaret kırıntılarını toplayıp yerdeki başımı kaldırdığımda gördüğüm ilk şey Semih'in sinirli gözleri oldu. Öyle bir bakıyordu ki bana korkmamak elde değildi. Ondan korktuğumu anlamasın diye gözlerimi ondan çekip Seçkin'e baktım ve arkamda durduğunu gördüm.
Henüz ona güvenmiyor olsam da yine de ondan cesaret alarak yeniden Semih'e döndüm ve karşısında dimdik durdum. Her ne olacak olursa olsun ne ondan korktuğumu ne de burada bir oyun döndüğünü anlamaması gerekiyordu. Çünkü Seçkin'le anlaşmamız bu yöndeydi ve şu an Semih karşımda dururken bu anlaşmaya bağlı kalmaktan başka hiçbir seçeneğim de çarem de yok.
"Ecem." Deyip bana doğru bir adım atınca yaklaşmasını, dokunmasını istemediğim için onunla eş zamanlı olarak ben de geriye doğru bir adım attım.
"Sakın yaklaşma bana!" Dedim sesimin düzgün çıkmasına dikkat ederek ve bunu başardım.
"Korkman gereken kişi ben değilim o arkandaki. Ben..." Deyip bir adım daha atınca yine geriye gittim ama bu sefer Seçkin'e çarpınca durarak ona baktım. Yüzünde hem memnuniyet hem de alay vardı. Şu anda böyle sessiz olması değil yukarıda yaptığımız anlaşmaya göre beni koruması gerekiyordu.
"Bu adamın seni burada zorla tuttuğunu biliyorum. Seni buradan alacağım belki şimdi değil ama en kısa zamanda olman gereken yerde benim yanımda olacaksın." Yeniden Semih'e döndüm. Artık konuşmam gerektiğinin farkındaydım. Bu yüzden derin bir nefes alıp kendimi toparladım ve konuştum.
"Seçkin beni burada zorla tutmuyor. Kendi isteğimle burada kalıyorum." Şaşırdı hem de çok şaşırdı ama onun bu şaşkınlığını çok fazla umursamadım. Göz ucuyla Seçkin'e baktığımda biraz öncekinden daha da çok memnun olduğunu fark ettim.
