✔️Dantes Reis naar de Waarheid (VOLTOOID)

✈️Hoofdstuk 29 - Vliegangst en Terugkeer

Thema: Terrified - Isaac Gracie

***

ONTBIJTEN ZONDER VRIENDEN. Een busrit zonder vrienden. Drie uur wachten op het vliegveld zonder vrienden. Het lijkt wel een nieuwe wereld en ik kan er niet aan wennen. Ze negeren me, allemaal, alsof we nooit vrienden geweest zijn. Het doet zeer.

Abel is de ergste. Na zijn uitbarsting van gisteravond heeft hij me meer dan duidelijk gemaakt dat hij klaar met me is. Pas nu valt het me op dat dat niet alleen voor mij geldt, maar voor iedereen om hem heen. Ik heb hem nog nooit zo stil gezien. Zo in zichzelf. Alsof hij de wereld het liefst even op pauze zet, maar dat niet kan.

Youssef heeft spijt. Dat zie ik aan alles wat hij doet: zijn gesloten lichaamshouding en het vermijden van oogcontact. Het probleem is dat hij niet naar me toe durft te komen om dat kenbaar te maken. Ik verwacht geen sorry - na alles wat ik hem aangedaan heb begrijp ik dat - maar een teken van bestaan zou nu wel prettig zijn. Ik kan niet zonder hem.

Zelfs Sander en Dook laten me in de kou staan, al merk ik dat Dook twijfelt. Hij wil geen conflict, aangezien hij weet hoe het is om er alleen voor te staan en weet hoe het kan voelen als andere mensen een sterke mening over je hebben. Hij heeft het zelf meegemaakt toen hij uit de kast kwam: de pesterijen, de eenzaamheid en de roddels.

Roddels.

Ik wist dat ze er zouden komen vandaag. Blom had het in de taxi al gezegd, maar dat ze zo erg zouden zijn had ik niet verwacht. De meeste havo-leerlingen denken dat Quinn en ik al verder gegaan zijn dan zoenen! Een gedachte waar ik me kapot aan erger, omdat het hen niets aangaat, maar waar ik me ook ongemakkelijk bij voel. Ze praten er meer over dan mijn seksualiteit. Mijn coming-out.

Ik begrijp gewoon niet hoe ze direct een sticker op me kunnen plakken. Een dikke stempel op mijn voorhoofd. Homo. Ze gaan er maar vanuit dat het zo is, dat ik dat ben, terwijl ze er in werkelijkheid naast zitten met hun label.

Waarom is het in deze eeuw nou niet simpeler? Waarom kunnen ze me niet gewoon zien zoals ik ben. Geen stempel, geen homo, maar gewoon Dante. Gewoon ik.

''Good morning ladies and gentlemen, it's your captain speaking. Een hele goede morgen dames en heren. Welkom op deze vlucht van Rome naar Amsterdam. Het is twee uur -''

De diepe stem van de piloot gaat volledig langs me heen wanneer hij praat, de enige woorden die ik meekrijg enkel 'van Rome naar Amsterdam'. Nu ik een week in Italië geweest ben voelt het raar om weer naar Nederland te gaan, zeker omdat ik weet dat ik niet alleen het land, maar ook mijn vader achterlaat.

De situatie grijpt me bij mijn keel en knijpt mijn luchtwegen dicht van angst. Al sinds we het vliegtuig ingestapt zijn vormt een laag zweet zich op mijn handpalmen. Het komt door mijn smalle zitplek aan het gangpad, die me een gruwelijke sensatie bezorgt.

Naast de weerstand die mijn lichaam oproept bezorgt ook mijn gedachtegang me problemen. De terugreis doet me denken aan de heenreis, waar ik Quinn nog had om me gerust te stellen met zijn kauwgom die naar sinaasappels smaakte. Nu zit ik naast Gerben, die ik de afgelopen week geen enkele keer gesproken heb.

Ik lijd onder mijn keuzes van gisteravond en verwijt mezelf van het feit dat Quinn op dit moment niet samen met ons in dit toestel zit. Ik had hem tegen moeten houden, vlak voordat hij vertrok uit ons hotel, maar ik kreeg de kans niet om het te doen.

We hebben niet eens afscheid kunnen nemen.

De laatste keer dat ik hem zag was na zijn ruzie met Abel. Ik kan niet leven met de gedachte dat hij nu ergens in zijn eentje door Italië reist, waarschijnlijk op weg naar Florence. Overal blauwe plekken. Overal schrammen.