✔️Dantes Reis naar de Waarheid (VOLTOOID)

💊Hoofdstuk 32: Verandering & beloftes

Thema: I was born to love you- Freddie Mercury

***

Ik schrik wanneer ik hem zie. Quinn. Niet alleen omdat ik plots niet meer weet hoe ik me moet voelen en wat ik moet zeggen, maar ook omdat hij er anders uitziet.

"Quinn?" Zijn naam verlaat mijn lippen in een moment van ongeloof.

Hij is magerder en zijn huid ziet bleker dan normaal. Zijn ogen missen hun intense kleur en zijn haar is langer gegroeid, waardoor zijn krullen langs zijn slapen vallen.

"Sorry, ik weet gewoon even niet wat ik moet zeggen," stamel ik.

Ik zoek naar woorden, maar ben ze kwijt. Waar ik normaal altijd weet wat ik wil zeggen, ben ik nu sprakeloos.

"Zo vaak ben jij degene die sorry zegt," bekent Quinn. Hij leunt met zijn arm tegen de deurpost aan. "Terwijl jij degene bent die mij moet vergeven."

Hij kijkt serieus, al vormen de hoeken van zijn mond een glimlach. Hij probeert zijn enthousiasme te temperen maar het lukt hem maar half.

"Maar ik snap het niet. Jij zat toch in Florence?" merk ik op. "Wat doe je hier? Heb je geen tentamens?"

Quinn keert wat in zichzelf bij die vraag. Zijn lichaamshouding verandert evenals de glimlach op zijn gezicht.

"Nee, eigenlijk," zegt hij. "Ik ben gestopt."

Ik kan hem amper geloven wanneer ik hem met open mond aankijk.

"Dat meen je?" zeg ik. "Waarom?"

"Abel tipte me dat je dit weekend in Ostia zou zijn," zegt hij. "Ik kon je niet nog langer missen, Dant. Ik moest een keuze maken."

Abel had hem gesproken? Hij is gestopt met zijn opleiding?

"Ik snap het niet. Kunst was je leven! Je bent zo goed. Het zou zonde zijn om dat op te geven."

Quinn zet zich af van het frame van de deurpost en komt wat dichterbij. Ik merk nu pas op dat hij wallen heeft onder zijn ogen en droge plekjes in zijn nek zijn huid laten schilferen.

Waarom ziet hij er zo slecht uit?

"Ik moest wel," zegt Quinn abrupt. "Ik had even geen keuze, maar het maakt niet uit. Het enige wat ik nu wil is sorry zeggen."

Hij pakt mijn hand vast en kijkt me aan.

"Het spijt me, Dante. Voor alle dagen dat ik besloot tegen je te liegen." Hij knijpt in mijn vingers. "Dat ik je niet kon vertellen wat er echt speelde en dat ik je weg moest houden van je vader. Ik heb zoveel spijt van alles wat ik gedaan heb."

Ik leg mijn vrije hand op zijn borst en kijk hem aan.

"Het is goed," zeg ik. "Beloof me alleen dat je nooit meer zal liegen om jezelf te beschermen. Niet alleen tegen mij, maar ook je familie.

Hij knikt en lijkt opgelucht na mijn antwoord. Dacht hij dat ik hem niet zou vergeven?

"Ik beloof het, Dant, echt," zegt hij. "Nooit meer."